Η αληθινή ιστορία ενός συμπατριώτη μας.
Δυστυχώς πάντα η οικονομική κρίση δημιουργεί προτεραιότητες αξεπέραστες. Ο αγώνας για την καθημερινή επιβίωση σε κάθε εποχή, και πριν και τώρα, φέρνει και την αποξένωση μέσα στην οικογένεια, μεταξύ γονιών και παιδιών. Λόγω έλλειψης χρόνου αλλά πολύ συχνότερα και λόγω έλλειψης διάθεσης. Οι συνέπειες είναι τεράστιες στην ψυχολογία των παιδιών και στη συμπεριφορά τους. Πρέπει να γίνεται η δύσκολή αλλά απαραίτητη προσπάθεια από όλους να υπάρχει χρόνος ουσιαστικής επικοινωνίας. Έστω και για λίγη ώρα την ημέρα. Εισάγοντας τα παιδιά στην καθημερινότητα με έναν ψύχραιμο και αποφασιστικό τρόπο τα βοηθούμε να μην απογοητευτούν από τις δυσκολίες που θα συναντήσουν και να μάθουν να είναι ευπροσάρμοστα. Μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά «μαθαίνουν» από τη συμπεριφορά μας, οπότε εμείς πρέπει να τους διδάξουμε να μην το βάζουν κάτω.
Είναι σημαντικό επίσης κάποιες στιγμές να ακούμε τους ανθρώπους γύρω μας που μπορούν και βλέπουν τα πράγματα πιο ήρεμα και πιο απλά. Είναι σημαντικό να ακούμε και τα παιδιά μας. Γιατί με έναν θαυμαστό τρόπο τα ξέρουν όλα…..
Παρακάτω θα διαβάσετε ένα γράμμα που έγραψε ο μικρός Σταύρος πριν πολλά χρόνια όταν οι δικοί τους γονείς είχαν οικονομικά προβλήματα και ζούσαν με το φόβο ότι θα έχαναν τα πάντα. Αυτά όμως που κινδυνεύουν πραγματικά να χαθούν δεν αγοράζονται με χρήματα και αυτά είναι που πρέπει να διαφυλάξουμε και να φροντίσουμε καθημερινά….
«Με λένε Σταύρο και είμαι οχτώ ετών. Είμαι Έλληνας , αλλά δεν ξέρω ελληνικά και ο λόγος είναι ο εξής. Ο πατέρας μου από μικρή ηλικία, πήγε στην Αμερική για δουλεία. Εκεί γνώρισε μια Ελληνίδα, σιγά σιγά γνωρίστηκαν και αγαπήθηκαν και παντρεύτηκαν. Μετά από λίγο καιρό ήρθα στο κόσμο εγώ.
Πέρασαν δύο, τρεις μήνες και άρχισαν τα οικονομικά προβλήματα, γιατί τα χρήματα που έπαιρνε ο πατέρας μου δεν έφταναν. Τελικά αποφάσισαν οι γονείς μου να δουλέψουν και οι δύο και πήραν μια γυναίκα Αμερικάνα να με προσέχει. Κάθε μέρα λοιπόν οι γονείς μου πήγαιναν για δουλειά πριν ξυπνήσω και γυρνούσαν το βράδυ όταν εγώ κοιμόμουν. Εγώ τους έβλεπα μόνο στις φωτογραφίες κάθε βράδυ όμως άκουγα στο αυτί μου τη λέξη καληνύχτα. Η Αμερικάνα έκανε μόνο τη δουλεία της και μου έδωσε και λίγο αγάπη αλλά η αγάπη αυτή δεν είχε καμιά σχέση με τη μητρική.
Έτσι λοιπόν έφτασα στην ηλικία των οχτώ ετών χωρίς να βλέπω καθόλου τους γονείς μου.
Μια μέρα που οι γονείς είχαν απεργία στην δουλεία τους και εγώ ήμουν σπίτι όταν ξύπνησα οι γονείς μου καθόταν στο σαλόνι, χάρηκα πάρα πολύ επειδή μετά από τόσα χρόνια είμαστε όλοι μαζί . Πήγα και κάθισα δίπλα τους, μιλούσαν όμως μια γλώσσα που εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω τους ρώτησα τι γλώσσα μιλούσαν . Εκεί λοιπόν άνοιξε θέμα και έμαθα ότι ήμαστε από την Ελλάδα και όχι από την Αμερική που πίστευα ως τότε. Όταν μου είπε ο πατέρας μου ότι στην Ελλάδα έχω συγγενείς ένιωσα μεγάλη λαχτάρα να τους γνωρίσω και την πατρίδα μου. Παρακάλεσα τους γονείς μου να πάμε και αυτοί δέχτηκαν. Επιτέλους ήρθε η μέρα να πάω στην πραγματική πατρίδα μου.
Οι γονείς μου και εγώ βέβαια ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι που ήρθαμε μετά από τόσα χρόνια και βέβαια πρώτη φορά. Οι συγγενείς μου μιλούσαν αλλά εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα. Όταν οι γονείς μου συνειδητοποίησαν ότι δεν ξέρω ελληνικά, δεν ξέρω τίποτα από την ιστορία, την παράδοσή μας, τη θρησκεία μας έβαλαν τα κλάματα και μου είπαν ότι φταίνε αυτοί που δεν έδωσαν καθόλου σημασία και μεγάλωσα με μια ξένη γυναίκα και αποφάσισαν να μείνουμε για πάντα στην Ελλάδα.
Θέλω να δώσω το εξής μήνυμα σε όλους τους Έλληνες: Να δίνεται σημασία στα παιδιά σας να μην μεγαλώνουν με ξένους για να μπορεί να περάσει μέσα τους η αγάπη και το άρωμα από την πατρίδα τους».
Κατερίνα Μεσσήνη
