Ο προσκολλημένος

Γράφει ο Κώστας Σκλαβενίτης

Κάποια μέρα πριν τέσσερα χρόνια επισκέφτηκα το δικηγορικό γραφείο του συγχωριανού και φίλου μου Γιάννη Παπαδάτου στην Αθήνα.

Εκεί που συζητούσαμε πήγε το μάτι μου πάνω σε μια κορνιζαρισμένη σχολική φωτογραφία κρεμασμένη στο τοίχο. Σηκώνομαι πάω από κοντά κι άρχισα να ψάχνω φυσιογνωμίες. Σιγά-σιγά αναγνώριζα κάποια πρόσωπα και ήταν όλα παιδιά μεγαλύτερα από μένα.

Ο Γιάννης που με άφηνε να ψάχνω κάποια στιγμή μου λέει: “Εκείνο το ομορφόπαιδο κάτω δεξιά το αναγνωρίζεις;” Εστιάζω κάτω δεξιά βάζοντας τα γυαλιά της πρεσβυωπίας και αναγνωρίζω τον εαυτό μου μικροκαμωμένο μελαχρινό και αδύνατο με χαμόγελο για βραβείο!

Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη το Φθινόπωρο του 1965 στο Δημοτικό σχολειό της Κατούνας στη Λευκάδα. Τότε πήγαιναν σχολείο τα δύο μεγαλύτερα μου αδέρφια κι εγώ δεν ήθελα να μείνω μόνος στο σπίτι. Είχα και ένα “δίκιο” διότι έχασα χρονιά από δώδεκα ημέρες. Τότε πήγαιναν σχολειό στην πρώτη τάξη όσοι είχαν γεννηθεί από 1η Απριλίου του 1959 μέχρι 31η Μαρτίου του 1960.

Επειδή παραπονιόμουν στους γονείς μου, πήγαν στο δάσκαλο ο οποίος έκανε δεκτό “το αίτημα” μου και με έβαζε στη τάξη να παρακολουθώ το μάθημα.

Με συμπαθούσε και με αποκαλούσε “σπίρτο” επειδή σήκωνα το χέρι και ήθελα να απαντάω σε ερωτήσεις που έκανε προς τους μαθητές της πρώτης τάξης.

Το σχολειό μας ήταν ένα υπερυψωμένο κτίριο δύο τάξεων εκεί ψηλά στα “Αλώνια”, την ωραιότερη και πανοραμική τοποθεσία του χωριού μας στην Κατούνα.

Η λέξη Κατούνα έχει πολλές έννοιες, στα Βυζαντινά χρόνια, κατοικία, σκηνή, κάστρο και στρατόπεδο, επίσης ο Ελύτης και ο Παλαμάς όταν αναφέρονται στη λέξη κατούνες εννοούν, εξοχικές κατοικίες και στρατόπεδα αντίστοιχα. Ετυμολογείται από το Ιταλικό cantone και από εκεί προέρχονται και τα καντούνια που λέμε στα Επτάνησα.

Με μορφή στίχων θα σας περιγράψω το χώρο, την εμφάνισή μας και τρία περιστατικά από το Δημοτικό σχολειό σχετικά με την συμπεριφορά τριών δασκάλων απέναντί μου…. όταν πήγα προσκολλημένος, όταν φόρεσα το πρώτο μακρύ παντελόνι κι όταν έκλεψα του Τζάρα ένα μπισκότο που είχε σε αφθονία διότι ο πατέρας του είχε μπακάλικο.

Όσοι από μας περάσανε

στην Κατούνα τα παιδικά τους χρόνια

τα γράμματα εμάθανε

στο σχολειό εκεί ψηλά στα “Αλώνια”.

Πηγαίναμε με τα κοντά παντελονάκια

γαλότσες και κεφάλια κουρεμένα

και μέσα στα μυαλά μας βάλαμε

τα γράμματα έστω και …ορισμένα.

Εγώ επήγαινα νωρίτερα

κι ήμουνα μικροκαμωμένος

στο σπίτι δεν μου άρεσε

πήγα προσκολλημένος.

Όταν ρωτούσε ο δάσκαλος*

εσήκωνα το χέρι

μπράβο ρε σπίρτο μου έλεγε

εσύ είσαι ξεφτέρι.

Το πρώτο μακρύ παντελόνι που εφόρεσα

ήταν από “τρίτο χέρι”

και είχε δυο μπαλώματα φαρδιά

πίσω στο αριστερό και το δεξί μου κ@λ@μέρι.

Όταν με είδε ο χωριανός ο δάσκαλος**

μου είπε “μπράβο τώρα έχεις ανδρωθεί

μα τα μπαλώματα στον κ@λ@ σου

είναι σαν τις δύο πλάκες του Μωυσή”.

Απ τη στεναχώρια το παντελόνι επέταξα

διότι ήταν ανείπωτη η προσβολή

μακρύ δε παντελόνι εφόρεσα

όταν μου αγοράσανε καινούργιο απο το Περικλή***.

Του Τζάρα μια φορά

του έκλεψα ένα μπισκότο

κι όταν το αναζήτησε

εγίνηκε μπουρλότο.

Τρέχει αμέσως με κλάμα και θυμό

και λέει στην όμορφη ξανθιά δασκάλα****

“κυρία, κυρία το μπισκότο μου εφάγανε

και έμεινα στο διάλειμμα μπουκάλα”!!!

Τότε στη σειρά μας έβαλε

όλους για να μας ψάξει

κι όταν κατάλαβε

πως ένας πειναλέος το έφαγε,

είπε… “Γιώργο μάλλον…

στο σπίτι σου τόχεις ξεχάσει!!!

*      Σπύρος Μεσσήνης

**    Κοσμάς Μαρκέτος

***  Ο πραματευτής Περικλής Γεωργάκης

****Χρυσούλα Ανυφαντή – Λογοθέτη