Γράφει ο Κώστας Σκλαβενίτης
Η φιλία που είχα με τον αείμνηστο Θοδωρή Αραβανή επί πολλά χρόνια,η αγάπη και ο σεβασμός απέναντι του με παρακίνησαν να γράψω και να του αφιερώσω εν ζωή ένα κείμενο για το σπάνιο κοινωνικό και ευγενέστατο χαρακτήρα του.
Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία εννενταενός ετών στις δεκατέσσερις του Γενάρη.
Ευτύχησα να πιω τον τελευταίο καφέ μαζί του στη πλατεία της Λευκάδας κοντά στα Χριστούγεννα και να τον δω στο σπίτι του μια ημέρα πριν μας αποχαιρετήσει για πάντα.
Μπορεί να έφυγε από τη ζωή αλλά από το μυαλό όλων όσων τον γνώρισαν και τον αγάπησαν δεν θα φύγει ποτέ… διότι ήταν μοναδικός και εξαίρετος.
Πλήθος κόσμου παρέστη στην εξόδιο ακολουθία στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής δείχνοντας την αγάπη και το σεβασμό του.
Συγκλονιστικός ήταν ο επικήδειος από το γαμπρό του δημοσιογράφο Βαγγέλη Κουκούλογλου ο οποίος με λυγμούς αποχαιρέτησε τον αγαπημένο του πεθερό-πατέρα.
Και η μεγάλη αγάπη του εκφράστηκε μετά από λίγες ημέρες μέσα από ένα λεύκωμα εικοσιτεσσάρων σελίδων, το οποίο τύπωσε και έδωσε στους κοντινούς ανθρώπους του Θοδωρή στο σαρανταήμερο μνημόσυνο στις εικοσιτέσσερις του Φλεβάρη με τίτλο “Ο Θοδωράκης της ψυχής και της καρδιάς μας”.
Εικόνες από τη ζωή του Θοδωρή με την αγαπημένη του οικογένεια, τους πολλούς και αγαπητούς του φίλους από καφενεία και εκδηλώσεις,από το εργαστήριο του, με συναθλητές από το Τηλυκράτη, με μέλη της Νέας Χορωδίας που υπήρξε ιδρυτικό μέλος και άλλες.
Ο Βαγγελης Κουκούλογλου “έντυσε” ογδονταεννιά φωτογραφίες σε ένα εκπληκτικό, συγκινητικό κείμενο περιγράφοντας το Θοδωρή που έζησε και αγάπησε.
Είναι δύσκολο να γραφεί εδώ αυτό το κείμενο ωστόσο θα μεταφέρω δύο μικρά αποσπάσματα…
“Κοινωνικός και υπέρτατα ανθρώπινος στις πίκρες και τις χαρές, άφησε βαθιά τα χνάρια του στην ιστορία της σύγχρονης Λευκάδας.
Ήταν γνήσιος εκφραστής και αμετανόητα μεγάλος εραστής της.
Ο Θοδωράκης ο ουρανός και η θάλασσα, ο ήλιος και το φεγγάρι και ο κόσμος όλος της Νανάς, πατέρας του Σπύρου, πεθερός και πατέρας του υπογράφοντα, ασφαλώς δεν ήταν σοφός.
Δεν ήταν σοφιστής, φιλόσοφος, ρήτορας, λυρικός, ιστορικός, ιστοριοδίφης. Δεν ήταν διανοητής, πολυμαθής, λόγιος, ποιητής, πεζογράφος, προφήτης, ερμηνευτής ενεξήγητων φαινομένων. Δεν ήταν υμνωδός, ραψωδός, μουσικός, ζωγράφος, αγιογράφος. Ήταν ΟΛΑ αυτά μαζί. Ταπεινός, ακούραστος, αλύγιστος, αγονάτιστος, ακαταπόνητος, ακατάβλητος, ένας παλαιστής, ένας πεχλιβάνης της ζωής”.
“Ο Θοδωρής ήταν ένας φανός, ένας δαυλός, ένα άσβηστο μελισσοκέρι, μια φλεγόμενη βάτος στα σκοτάδια των καιρών. Ήταν ψυχή ψυχών. Κάτι σαν πριαράκι, που από τη θρυλική πλατεία της πόλης της Λευκάδας, μουράγιο και απάγκιο του, κάστρο άπαρτο και τείχος του, πήγαινε “απέναντι” σε μεριές αλαφροΐσκιωτες, σε ξεχασιές μαγικές και ονειρεμένες.
Σε μια εποχή με σπασμένους τους πυλώνες της ζωής, με ραγισμένα όλα τα στυλώματα τα οποία βαστάνε τα αετώματα της σκέψης και ιδίως την αξιοπρέπεια της ευθύνης του πολιτισμού, αυτός λαμποφορεμένος και φωταυγής και αστεροστολισμένος, πλημμύριζε ήλιους χάρης και χαράς. Αποτελούσε πηγή παιδείας και αγωγής και παράδειγμα ζωής και κοινωνικής συμπεριφοράς.
Χαρισματικός, τυχερός και ευλογημένος άνθρωπος ο Θοδωρής Αραβανής, ο διάσημος οδοντοτεχνίτης της Σάντα Μαύρα, “ο άνθρωπος που έφτιαχνε δόντια” όπως τον ήξεραν όλοι οι Λευκάδιοι και Λευκάδιες στο νησί. Σεβαστός, σεβάσμιος, ευπρεπής και σοβαρός”.
Μέσα στο λεύκωμα αυτό συμπεριλήφθηκε αυτούσιο το άρθρο που είχα γράψει στην εφημερίδα” ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΛΕΥΚΑΔΑΣ με τίτλο “Ο φίλος μου ο Θοδωράκης”.
Τέλος να αναφέρω πως το αγαπημένο στέκι του Θοδωρή στη πλατεία της Λευκάδας ήταν η γωνία κάτω από τη ταμπέλα του καφέ Jorello…ωστόσο έφυγε από τη ζωή χωρίς να γνωρίζει πως Jorello είναι στα Ιταλικά χαϊδευτικά ο Θοδωράκης…όπως του άρεσε να τον αποκαλούν ακόμη και στα βαθιά του γεράματα.
