Ματιές στο Παρελθόν
Μια συζήτηση, μιας άλλης εποχής!
Του Κωνσταντίνου Κάτσενου
Μια συζήτηση με τη γιαγιά μου, Διονυσία Φωτεινού, για τα παιδικά της χρόνια, σε μια πολύ δύσκολη εποχή!
Πριν προχωρήσω στις σχετικές ερωτήσεις, είναι σημαντικό να αναφέρουμε δυο λόγια για το πρόσωπο με το οποίο συνομιλώ. Πρόκειται, για τη γιαγιά μου, η οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κατούνα Λευκάδας με τους γονείς της και τα τρία αδέρφια της και από το 1964, κατοικεί στην Λυγιά Λευκάδας.
Πως ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
“ Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ δύσκολα. Από μικρό παιδί δεν είχα ούτε γάλα να πιώ, υπήρχε μεγάλη φτώχεια. Οι γονείς μου δούλευαν πολύ σκληρά για ελάχιστα χρήματα. Εγώ και τα αδέρφια μου δεν είχαμε να φορέσουμε ούτε παπούτσια, καθώς και ελάχιστα ρούχα.”
Από ποιά ηλικία ξεκίνησες να δουλεύεις;
“ Ξεκίνησα να δουλεύω από 8 χρονών. Στο σχολείο πήγα μέχρι και την Β’ Δημοτικού. Μετά καθώς αρρώστησε η γιαγιά μου, έπρεπε ως μεγαλύτερη από τα αδέρφια μου, να αναλάβω, όλες τις αγροτικές και κτηνοτροφικές υποχρεώσεις. Συγκεκριμένα πηγαίναμε με τον πατέρα μου και μαζεύαμε ελιές, στα αμπέλια, στα καμίνια, βοηθούσα ηλικιωμένους, φύλαγα τα ζωντανά του σπιτιού, μόνο και μόνο για ένα κομμάτι ψωμί, το οποίο έδινα στην οικογένειά μου. Έπειτα στα 12μου, πήγαινα ξυπόλητη για θέρο. Δεν ήξερα τι πάει να πει παιδικά χρόνια! Πέρασα πολύ δύσκολα χρόνια γεμάτα πείνα, φτώχεια και κακουχίες!
Τα μετέπειτα χρόνια πως ήταν;
“ Το 1964 παντρεύτηκα, έναν εξαίρετο άνθρωπο. Κάναμε οικογένεια, συγκεκριμένα 2 παιδιά, και πάλι με αρκετές οικονομικές δυσκολίες. Όμως τα καταφέραμε. Είμαι αρκετά ευχαριστημένη που τα παιδιά και τα εγγόνια μου είναι υγιέστατα και τα καμαρώνω!
