ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΣΤΙΣ «ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ»
(Λευκάδας)
Του Χρήστου – Γιάννη Φουρλάνου, Δάσκαλου – Θεολόγου
Λευκάδα η πολύτροπος. Λευκάδα τόπος κάλλους και εκπλήξεων. Αυτή τη φορά η έκπληξη ακούει στο όνομα «Ηνωμένες Πολιτείες Λευκάδας». Βέβαια για εμάς τους Λευκαδίτες που γεννηθήκαμε και ζήσαμε εδώ καμιά έκπληξη. Για τους άλλους όμως….
Όταν ήμουν δάσκαλος για να ταρακουνήσω τους μαθητές μου τους είπα, ρισκάροντας, ότι δεν ξέρουν που είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτοί φυσικά αντέδρασαν. Συνέχισα να προκαλώ, αρνούμενος την ορθότητα των σωστών απαντήσεων.
Όταν η ατμόσφαιρα ζεστάθηκε, μπήκα στο “Google”και ω του θαύματος! βρήκα λήμματα που έλεγαν για τις δικές μας τις Ηνωμένες Πολιτείες, ή αλλιώς τα Διαμπλιάνια, όπως τα ξέρουν πολλοί.
Με αφετηρία τον κάμπο του Σύβρου, ας αρχίσουμε αυτή την γοητευτικότατη περιπλάνηση.
Από τον κάμπο του Σύβρου κατευθυνόμαστεπρος το Νικολή. Δεν ακολουθούμε όλη τη διαδρομή. Μετά από κάποιο σημείο, στρίβουμε αριστερά.Περνάμε το ποτάμι που κατεβαίνει από το Ρουπακιά και φτάνει στη Βασιλική.
Ήρεμα τρέχουν τα νερά του. Υπακούνε στη μορφολογία του εδάφους. Μια σχηματίζουν μικρούς καταρράχτες, μια κυλούν ήρεμα. Εκτός από το θέαμα παρέχουν και ακουστικό πανόραμα. Τι ήχος! Κονσέρτο!
Ανηφορίζουμε. Μια πορεία ανάμεσα στον κάμπο και την ιστορία. Πριν από πολλά χρόνια οι κάτοικοι των Ηνωμένων Πολιτειών ζούσαν από τη συγκομιδή της σταφίδας.
Σε λίγο μπαίνουμε μέσα στο Ρουπακιά. Φτάνουμε και σταματάμε στον καταρράχτη. Το θέαμα ήταν εκπληκτικό. Δεν περίμενα τόση ομορφιά. Τα νερά έρχονται και πέφτουν ορμητικά. Διασχίζουν μια διαδρομή περίπου 15 χλμ μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους, τον κόλπο της Βασιλικής.
Μελετώ το τοπίο γύρω από τον καταρράχτη. Τα σπίτια έρημα. Οι κάτοικοι έφυγαν και εγκαταστάθηκαν πριν πολλά χρόνια για λόγους ανωτέρας βίας για τον Άγιο Πέτρο. Δεν άφησαν όμως το χωριό τους. Εδώ γυρνάνε για το τελευταίο τους ταξίδι. Η Εκκλησία τους ο Αϊ – Γιώργης είναι περιποιημένος. Υπάρχει εκκλησιαστικό συμβούλιο, διότι χωρίς αυτά πώς θα γίνει το τελευταίο ταξίδι;
Απολαμβάνουμε το χωριό και ανηφορίζουμε για τις υπόλοιπες πολιτείες. Κατευθυνόμαστε στο Νικολή. Προηγουμένως περάσαμε από την πηγή Τσουλουπού. Μια πηγή κάτω από ένα μεγαλοπρεπή βράχο. Καθάριο νερό για τους ανθρώπους, τα ζώα και τους κήπους. Η πηγή αυτή συντηρεί ένα ολόκληρο, μοναδικό οικοσύστημα. Ο λόμπος με τους κήπους, οι φουρδακλάδες (βατράχια), τα πουλιά, τα ερπετά. Όλα αυτά από το δώρο της φύσης. Το νερό!
Επιστρέφουμε και γυρίζουμε στο Νικολή. Τα ίχνη του χειμώνα είναι ορατά. Λίγος κόσμος και όλα κλειστά. Η ταβέρνα του χωριού τα «Λιθάρια» σε χειμερία νάρκη. Περιμένει το καλοκαίρι. Το χωριό έχει πλούσιο λαογραφικό πλούτο. Ενδιαφέροντες ναούς και ληνούς. Η βαριά βιομηχανία της φτώχειας.
Η πορεία μας συνεχίζει προς τον Άγιο Βασίλη. Ένα χωριό που έχει την Εκκλησία του, τον Άγιο Βασίλειο και εκπληκτικές πηγές. Αλήθεια τι κάλλος είναι αυτό!Ο ναός του Αγίου Βασιλείου, ο πλάτανος, οι πηγές και η υπέροχη θέα! Αλήθεια τι θέα! Όλη η Νοτιοδυτική Ελλάδα φαίνεται!
Οι κάτοικοι αγαπούν το χωριό τους. Η Εκκλησία είναι περιποιημένη, οι πηγές φροντισμένες, το τοπίο παρθένο. Έχουν γίνει πολλές προσπάθειες τα τελευταία χρόνια να αποκτήσει ζωή το χωριό. Θυμάμαι κάποια πανηγύρια τα οποία όντως ζωντάνεψαν την περιοχή.
Συνεχίζουμε προς το Μανάση. Φαίνεται να είναι το πιο μεγάλο χωριό! Εδώ η κίνηση φαίνεται πιο ζωηρή. Τα κατοικίδια ζώα (μαρτίνια) μας υποδέχονται. Καλοσυνάτες γυναίκες και άντρες με αγκερίδες που πηγαίνουν για ελιές (χειμώνας γαρ). Οι λιθιές περιποιημένες. Εδώ έχω και καλούς φίλους, αλλά τώρα λείπουν. Τους χαιρέτισα όμως νοερά.
Προχωράμε προς τους Αγίους Θεοδώρους. Σε όλη τη διαδρομή απολαμβάνουμε τη θέα. Βασιλική, Ιόνιο, Κεφαλονιά, Ιθάκη, … όλα δικά μας. Οι Άγιοι Θεόδωροι είναι ενωμένοι με τα Χορτάτα.
Το τέλος της διαδρομής είναι στον πλάτανο, στα Χορτάτα. Αλήθεια τι γοητευτικό μέρος!
Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι για τη Λευκάδα, όπως ο Ποντιακός Ελληνισμός για την Ελλάδα. Κρατούν εγκιβωτισμένη την παράδοση, εμποδίζοντας όσο είναι δυνατόν την αλλοτρίωση από την τουριστική εξέλιξη. Έχω γνωρίσει αρκετούς και τους θαυμάζω, διότι είναι εικόνα της παράδοσής μας.
Τελειώνοντας θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω τον άνθρωπο που προσέφερε πολλά στην περιοχή. Τον «FritzBerger” που υπηρέτησε άοκνα το συνάνθρωπο λίγα χρόνια πιο πριν. Τον άνθρωπο που δίδαξε πολλά και που όλοι τον θυμούνται με αγάπη.
Μετά τις τελευταίες βόλτες στα Χορτάτα, αφού θαυμάσαμε τον πλάτανο και το Ιόνιο, μέχρι την Ιταλία θα μπορούσα να φτάσω νοερά, παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Άλλο δρόμο αυτή τη φορά, διότι η Λευκάδα είναι ατελείωτη. Όσο ψάχνεις, βρίσκεις και θα βρίσκεις……
