Ένας μικρός παράδεισος σε πλήρη εγκατάλειψη.
Ξεκινήσαμε ένα Κυριακάτικο πρωινό με προορισμό το νησάκι του Άη-Νικόλα λίγο έξω από το κάστρο της Λευκάδας. Ο καιρός ήταν καλός και η θάλασσα ήρεμη, όπως όλο το τελευταίο διάστημα της παρατεταμένης φθινοπωρινής καλοκαιρίας.
Πάνε τέσσερα χρόνια από την τελευταία μας επίσκεψη εδώ και τα δημοσιεύματα «περί ενοικίασης ακατοίκητων νησιών» με το όνομα του νησιού του Αγίου Νικολάου να φιγουράρει ανάμεσά τους, ξύπνησε μέσα μας την επιθυμία να το επισκεφθούμε, από τον φόβο που γιγάντωσε μέσα μας μήπως η συμφωνία της ενοικίασης υπογραφτεί την επόμενη και μας απαγορευτεί η είσοδος στο νησί.
Με την συνδρομή ντόπιων ψαράδων και τις αλάνθαστες υποδείξεις τους ,καταφέραμε να προσεγγίσουμε στο νησάκι, από την βόρεια πλευρά, μιας που βλέπετε ακόμα και για εμάς ήταν αρκετά δύσκολη η διαδρομή εξαιτίας της ρηχότητας των νερών στο σημείο ,αλλά και των βράχων που κατά πάσα πιθανότητα παλιότερα κάποιοι τοποθέτησαν σε ευθεία γραμμή και κατά μήκος των ακτών, για την καλύτερη οχύρωση του ενετικού κάστρου που εποπτεύει την περιοχή.
Προς μεγάλη μας έκπληξη, το μικρό λιμανάκι είχε υποστεί ανεπανόρθωτες ζημιές, αλλά και μεγάλο τμήμα της οχύρωσης του νησιού από την θάλασσα , που απ’ ότι φαίνεται αποδείχθηκε δυνατότερη ( όπως πάντα) της ανθρώπινης βούλησης να την δαμάσει!
Η εκκλησία ήταν εμφανώς καταπονημένη απ’ την προσπάθειά της ν’ αμυνθεί στην δύναμη της φύσης .Κάποιοι όμως είχαν κάνει φιλότιμες προσπάθειες για να ενισχύσουν τους τοίχους και είχαν επισκευάσει πρόσφατα την στέγη και στο ταβάνι.
Στρώσαμε το τραπέζι στο προαύλιο χώρο και απλώσαμε το φαγητό μας πάνω του μαζί με ποτά, κινητά τηλέφωνα, φωτογραφικές μηχανές και άλλα «άχρηστα» αντικείμενα που όλοι μας κουβαλάμε μαζί μας, διακατεχόμενοι από το φόβο της απώλειας της «πολιτισμένης» υπερκαταναλωτικής και μίζερης ζωής μας και κάναμε περπατώντας στα ρηχά νερά τον κύκλο του νησιού.
Η ηρεμία και η γαλήνη βασίλευε παντού, το υπέροχο μικρό νησάκι ξυπνούσε μέσα μας παιδικά διηγήματα με νησιά και θησαυρούς, πειρατές και γοργόνες , κύκλωπες και Ρομβισώνες. Η μαγεία , η φαντασία και το μυστήριο σ’ όλο τους το μεγαλείο, μερικές εκατοντάδες μέτρα από την πολυάσχολη πόλη της Λευκάδας
Η αίσθηση που αποκομίσαμε είναι σαν πέρασαν 50 χρόνια κι όχι μόλις 4 από την τελευταία μας επίσκεψη. Τίποτε δεν μαρτυρούσε ότι το νησάκι τα Καλοκαίρια έσφυζε από ζωή κι ότι κάποτε στο μικρό κελί δίπλα στη εκκλησία προσκυνητές γκρίνιαζαν για μερικές μέρες παράτασης της παραμονής τους, μόνο μια ταμπέλα με καταγεγραμμένη την παράκληση του εκκλησιαστικού συμβουλίου από άλλες εποχές μας το υπενθύμιζε.
Ξαφνικά μια παρέα 10 περίπου ατόμων με σκάφος προσέγγισε το νησί , με μικρά παιδιά με μαγιό και μπάλες για την θάλασσα, έπειτα ακόμα μία 8 ατόμων. Το μικρό νησί γέμισε από χαρούμενες παιδικές φωνούλες που έπαιζαν στην άμμο του νησιού.
Κοίταξα το ημερολόγιο για να σιγουρευτώ, ναι ήταν Οκτώβρης !
Το απογευματινό φρεσκάρισμα του Μαΐστρου μας έφερε εγγύτερα του αναμενομένου την απόφαση της αναχώρησης απ’ το πανέμορφο νησάκι και μας γέμισε με συναισθήματα νοσταλγίας , επιτείνοντας την ανάγκη μας να ξαναβρεθούμε εκ νέου στην περιοχή.
Δεν ξέρω εάν τελικά βρει ιδιοκτήτη το νησί του Αη-Νικόλα, για ένα πράγμα όμως είμαι βέβαιος πως όλοι εμείς που το αγαπάμε, δεν θ’ αφήσουμε εύκολα κάποιον να μας το στερήσει, μάρτυς μας ο Άγιος.
Γιώργος Γαυρίλης
Ακολουθούν φωτογραφίες καθώς και ένα βίντεο από παλιότερη επίσκεψη στο νησί.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
