Του Θοδωρή Γεωργάκη
Στο πέμπτο ευαγγέλιο της Μεγάλης Πέμπτης της
θείας φρυκτωρίας, όταν το σήμερον κρεμάται επί
ξύλου, με ραγισμένη φωνή, ο παπάς στην
εκκλησιά θα ψάλλει, τότε οι πύλες του Άδη
ανοίγουν και οι ψυχές φτερουγάνε!
Πυγολαμπίδες σε ζεστό μαγιάτικο βράδυ ηρεμίας
φαντάζουν!
Τότε θυμήσου… Στο δικό μας αιώνιο λίκνο
γυρνάμε. Χορεία ατέλειωτη ομοαίματων
αδελφών επιστρέφει! Σαλπίζει το μήνυμα. Το
θάνατο ρίξαμε στη λίμνη της φωτιάς και του
σκότους! Τόπους κολάσεως δε συναντάμε…
Μέσα μας δεν κουβαλάμε! Στης αιωνιότητας
λιώσαν το χωνευτήρι οι λύπες. Φως αναμένουμε,
να διαθλάσει ο ήλιος. Φως λαμπερό να μας
λούσει ποθούμε!
Στο πουθενά να πετάξει ο άδης. Τρομαγμένο πουλί,
ν’ αποδράσει… Μυριόστομη κραυγή! Να
χαθεί στα σκοτάδια. Τα δέντρα, οι βράχοι, ο
κόσμος θυμίαμα ζωής ν’ αναπέμψουν!
Μην ξεχάσεις. Με καρδιά καθαρή και πνεύμα
αγάπης, πετσέτα και νερό, στα βημόθυρα του
σπιτιού μας ν’ αφήσεις. Θριαμβευτικά, απ’ τη
μεγάλη πόρτα, στο λίκνο της καρδιάς μας θα
μπούμε. Νερό της αιώνιας μνήμης στον
μαστραπά να γευτούμε. Η πρώτη μας πεθυμιά!
Το λάλον ύδωρ, τις ψυχές να δροσίσει! Να
πλυθούνε τα χέρια… Καθαρά να είναι απ’ της
γης τους λεκέδες… Με το κλειδί ν’ σφαλίσουν
της γενιάς την κοιτίδα, να μην αποδράσει κανείς.
Πατέρες, πάπποι, πρόπαποι, επίπαπποι στην
τάβλα του αίματος όλοι χωράμε! Ομοαίματοι!
Απ’ τα πρωτόπλαστα όνειρα κρατάμε. Καλά
γνωριζόμαστε στων σκιών τον απέραντο κόσμο!
Ο ψυχοπομπός Ερμής πάνσοφα δόμησε τους
γαλαξίες! Δικό μας γαλαξία, αμέτρητων
αστέρων, στο σύμπαν τηρούμε…
Αφού το προσκλητήριο μυριάδων αστεριών
τελειώσει, μαζί θα χυθούμε τις χάρες της ζωής
μερόνυχτα σαράντα να πιούμε! Ο χρόνος επείγει.
Ελάχιστος στην αιωνιότητα είναι. Στο πηγάδι
πρώτα… Στης αγάπης καρτέρι… Η Μαρία, η
Πόπη, η Γεωργία με την στάμνα στο κεφάλι θα
φτάσουν και πάλι. Στα μάγουλα φτερούγισμα
έρωτα ανάβει, σαν αντρίκιες ματιές τις καρδιές
τους στοχέψουν!
Χορούς ατέλειωτους με την άνοιξη στήνει η
νιότη! Χορός της νιότης! Πόσο θεϊκά στροβιλίζει
στις καρδιές των ανθρώπων! Τα χέρια στους
ώμους πλεγμένα, το ίδιο ρεύμα τα κορμιά
διαπερνάει! Στου πρώτου το πέταγμα όλες οι
καρδιές φτερουγίζουν!
Χρόνο όμως οι σκιές δε γνωρίζουν, στην
αιωνιότητα είναι ταγμένες. Η κλεψύδρα του
χρόνου αφηνιασμένα στη γη μόνο τρέχει! Της
αγάπης το καρτέρι αρκεί, ηρεμεί, γαληνεύει…
Κατευόδιο στην άνοδο είναι, να συντροφεύει
αιώνια τις μνήμες, πριν την πόρτα ο Άδης
σφαλίσει και στη λήθη ξανά βυθισθούνε
αντάμωμα νέο και νέο επί ξύλου κρεμάται
οι σκιές να προσμένουν!
Αναμμένα να κρατούν τα κεριά της ελπίδας, της
λήθης ο άνεμος ποτέ μην τα σβήσει…
*Aπ’ την Ποιητική μου Τριλογία με τίτλο ΤΑΥΡΟΚΑΘΑΨΙΑ. Σύμφωνα με τα έθιμά μας στην Λευκάδα οι ψυχές ελευθερώνονται απ’ τον Άδη το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, όταν τα μνήματα ανοίγονται με τον Μέγα Σεισμό της Σταύρωσης και για σαράντα μέρες μέχρι την Ανάληψη μας συντροφεύουν… Γι αυτό και στα σπίτια μας το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, πριν κοιμηθούμε η νοικοκυρά του σπιτιού άφηνε πίσω απ’ την κεντρική πόρτα έναν μαστραπά γεμάτο νερό και μια καθαρή πετσέτα, για να πλύνουν τα χέρια τους οι επιστρέφοντες συγγενείς μας…
