Μετά το ταξίδι που είχαν κάνει οι Seagulls στην Κίμωλο, προσφέροντας φάρμακα στο αγροτικό ιατρείο και στο Γηροκομείου του νησιού, το «κλειστό» αυτό club των φουσκωτάδων πραγματοποίησε ένα άλλο ταξίδι-αποστολή.
Ένα από τα μέλη του, που το περασμένο καλοκαίρι είχε περάσει από τον Καστό, έμαθε πως αυτό το μικρό νησάκι έχει μόλις 50 μόνιμους κατοίκους, που το καλοκαίρι αυξάνονται λίγο, με κάποιους απόδημους που έρχονται για τις διακοπές τους.
Ο Καστός είναι ένα από τα μικρά στολίδια του Ιονίου Πελάγους, και βρίσκεται σε πολύ μικρή απόσταση από τις δυτικές ακτές της Στερεάς Ελλάδας, για την ακρίβεια μόλις 5 ναυτικά μίλια (8 το λιμάνι) από το Μύτικα της Αιτωλοακαρνανίας. Δεν είναι καθόλου αναπτυγμένο τουριστικά, ενώ η τουριστική του κίνηση περιορίζεται σε κάποιους απόδημους οι οποίοι διατηρούν εκεί τα πατρικά τους σπίτια σαν εξοχικά, και στους περαστικούς με τα σκάφη που θα δέσουν στο λιμάνι για λίγες ώρες ή για κάποιες μέρες, όσοι έρχονται με τα νοικιάρικα ιστιοπλοϊκά και έχουν έτσι εξασφαλισμένο τον ύπνο τους. Όσοι έρχονται με μικρότερα σκάφη, πράγμα που είναι πολύ εύκολο αφού η απόσταση από το λιμανάκι του Μύτικα είναι πολύ μικρή και η θάλασσα κλειστή και καλά προστατευμένη από τους καιρούς, μπορούν να κατασκηνώσουν στις πανέμορφες παραλίες, που υπάρχουν γύρω από αυτό το νησί. Ωστόσο, σε ακόμα πιο μικρή απόσταση από το Μύτικα εκτείνεται και το μεγαλύτερο νησί, ο Κάλαμος, όπου και σ’ αυτό υπάρχουν πολλές παραλίες, με τα πεύκα να φτάνουν μέχρι τη θάλασσα. Ενώ και αυτό το νησί δεν διαθέτει τουριστική υποδομή, δηλαδή ξενοδοχείο, υπάρχουν λίγα δωμάτια αλλά και περισσότερες ευκολίες, όσον αφορά στις προμήθειες. Ο Κάλαμος έχει 300 άτομα πληθυσμό στον οποίο συμπεριλαμβάνονται και 14 παιδάκια από 6 μέχρι 10 ετών, μαθητές ενός δημοτικού σχολείου με ένα δάσκαλο.
Αυτά τα δύο νησάκια ήταν ο προορισμός αυτής της αποστολής των Seagulls. Γνωρίζοντας, λοιπόν, ότι στον Καστό στους μήνες της… μοναξιάς ζουν 50 κάτοικοι οι περισσότεροι ηλικιωμένοι, και ότι δεν υπάρχουν καθόλου παιδιά, η τηλεφωνική επαφή με το γιατρό έφερε την πληροφορία ότι η πρώτη ανάγκη τους ήταν ένας καρδιογράφος. Αυτό είπε ο αγροτικός γιατρός ότι χρειαζόταν, ώστε με μια πρώτη εξέταση του ασθενούς να είναι σε θέση να αποφανθεί αν χρειάζεται μεταφορά σε νοσοκομείο, ώστε να κινητοποιείται ο μηχανισμός της μεταφοράς του.
Και από τον Απρίλιο, που η ομάδα αποφάσισε ότι αυτή η αποστολή θα ήταν η προσφορά ενός καρδιογράφου στο αγροτικό ιατρείο του Καστού, άρχισαν οι προσπάθειες εξεύρεσής του, όπου οι Seagulls δεν δυσκολεύτηκαν να βρουν τον άνθρωπο που θα προσέφερε αυτό το πολύτιμο δώρο εκεί που το είχαν ανάγκη. Και αυτός η άνθρωπος ήταν ένας απλός ιδιώτης, η κυρία Ειρήνη Λιαδέλλη, η υπεύθυνη του εξαγωγικού τμήματος της Ιταλικής ναυτιλιακής επιχείρησης Osculati, η οποία, όμως, έκανε αυτή την προσφορά η ίδια και όχι εκ μέρους αυτής της εταιρίας. Μια πραγματικά πολύ γενναιόδωρη προσφορά, ακόμα και με την σημαντική έκπτωση που μας έκανε ο εισαγωγέας του ιατρικού μηχανήματος Π. Σκούτας.
Ωστόσο, στην πορεία της αναζήτησης αυτής της προσφοράς βρέθηκε ένας ακόμα χορηγός, το φοροτεχνικό γραφείο Καβαλάρη, το οποίο προσέφερε ένα ιατρικό αναλυτή αιματολογικών εξετάσεων, ενώ ο μόνιμος, πλέον, χορηγός φαρμάκων, η αεροπορική εταιρία Aegean, έστειλε δύο κούτες με φάρμακα άμεσης ανάγκης.
Αφού, λοιπόν, η ομάδα εξασφάλισε αυτά τα πολύτιμα αγαθά για τους λίγους κατοίκους του Καστού, προγραμμάτισε το ταξίδι της για εκεί στις 29-30 Μαϊου, με σκοπό να τα παραδώσει στο γιατρό του μικρού νησιού.
Το να πάει κανείς σ’ εκείνο το σημείο του Ιονίου από την Αθήνα δια θαλάσσης, είναι εντελώς ασύμφορο, αλλά και άσκοπη σπατάλη, αν πηγαίνεις μόνον για το συγκεκριμένο σκοπό, ακόμα και αν υπάρχει χορηγός καυσίμων. Σ’ αυτή την αποστολή των Seagulls χορηγός καυσίμων δεν υπήρχε, έτσι η ομάδα έκανε το ταξίδι με δικά της μέσα και έξοδα.
Τρία από τα μέλη της ομάδας των Seagulls ζουν στη Ζάκυνθο, έτσι ο πιο συμφέρον τρόπος που βρέθηκε ήταν τα τρία μέλη της ομάδας από την Αθήνα να πάνε οδικώς μέχρι την Κυλλήνη, και από εκεί με το καράβι της γραμμης στη Ζάκυνθο από όπου με με τα φουσκωτά των Ζακυνθινών θα πήγαιναν στον Καστό, αφού περνούσαν πρώτα από το Μύτικα για να πάρουν και τους άλλους τρεις, οι οποίοι εν τω μεταξύ θα έφταναν εκεί οδικώς από την Αθήνα, μεταφέροντας και τα κιβώτια με το ιατρικό υλικό.
Σκέφτηκαν, όμως, πως μια και ο Κάλαμος είναι τόσο κοντά, να πάνε και μέχρις εκεί, και όχι βέβαια με άδεια χέρια. Έτσι, γέμισαν μια μεγάλη κούτα με σχολικά είδη και παιχνίδια για τα 14 παιδάκια, τη φόρτωσαν κι αυτή στα φουσκωτά των Ζακυνθινών, και το απόγευμα του Σαββάτου τα δύο σκάφη με πλήρωμα τα 9 μέλη των Seagguls και τα κιβώτια με τα δώρα τους, έμπαιναν στο πανέμορφο λιμανάκι του Καστού.
Από το στενό κανάλι περάσαμε στο εσωτερικό λιμανάκι. Ο Καστός, με το μοναδικό οικισμό που υπάρχει εκεί γύρω από τον κόλπο, έχει ένα μόλο με φάρο που επισημαίνει το λιμάνι του τη νύχτα. Επειδή, όμως, αυτό το λιμάνι είναι εκτεθειμένο στο νοτιά, ο οποίος, ως γνωστό, το χειμώνα στο Ιόνιο όταν φορτώσει σε αστειεύεται, με μια έξυπνη κατασκευή ενός καναλιού έχει φτιαχτεί ένα δεύτερο λιμανάκι στο βάθος του λιμανιού, όπου εκεί τα σκάφη δένουν και είναι σίγουρα ακόμα και με τους δυνατότερους νοτιάδες.
Δυστυχώς μένει αναξιοποίητοΠάνω στην παραλία υπάρχει ένα υπέροχο πέτρινο κτίσμα, το οποίο, όμως, είναι εγκαταλελειμμένο (κρίμα). Το λιθόστρωτο αριστερά οδηγεί στο μικρό δυτικό ακρωτήρι, όπου εκεί υπάρχει μια ταβέρνα και ένας παλιός μύλος-καφέ και τα δύο με υπέροχη θέα στο Ιόνιο. Από την άλλη πλευρά στο ανηφόρι τελειώνει το λιθόστρωτο και συνεχίζει ένας χωματόδρομος, που φτάνει μέχρι την πίσω πλευρά του μικρού νησιού.
Μετά τα πρώτα καλωσορίσματα από το γιατρό και τον πρόεδρο, μας πήγαν. Πριν σκοτεινιάσει, όμως, σηκωθήκαμε για να βρούμε μέρος να στήσουμε τις σκηνές μας για ύπνο, αφού εκεί δεν υπάρχουν ενοικιαζόμενα δωμάτια. Σκεφτόμασταν να πάμε σε μια μικρή παραλία που βλέπαμε στην απέναντι πλευρά, αλλά ο πρόεδρος θέλοντας να μας κάνει πιο εύκολη τη διαδικασία του στησίματος των σκηνών, μας είπε ότι μπορούσαμε να τις στήσουμε εκεί στην παραλία, μπροστά από το εγκαταλελειμμένο πέτρινο σπίτι.
Σούρουπο στον ΚαστόΆλλο που δεν θέλαμε. Στήσαμε γρήγορα-γρήγορα τον μικρό καταυλισμό και στη συνέχεια μαζευτήκαμε όλοι στο μοναδικό καφενείο για να δούμε το διαγωνισμό της Eurovision, παρέα με κάτι Αλβανούς εργάτες που δούλευαν εκεί σαν «πετράδες». Κανείς, όμως, από εμάς δεν πρόσεχε στην τηλεόραση, αφού έτσι κι αλλιώς όλη αυτή η ιστορία της Eurovision είναι πολύ ανιαρή και μόνον για… κουβέντα να γίνεται. Έτσι, υπό τους ήχους μιας αδιάφορης μουσικής τηλεόρασης ξεκίνησε μια «πλάκα», η οποία συνεχίστηκε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες γύρω στη φωτιά που ανάψαμε μπροστά από τις σκηνές μας.
Το πρωί ξυπνήσαμε όλοι πολύ νωρίςΤο πρωί ξυπνήσαμε όλοι πολύ νωρίς και εγώ με τα πόδια ακολούθησα το χωματόδρομο μέχρι την άκρη του ανατολικού ακρωτηρίου. Την ώρα που έφτασα εκεί μόλις έσκαγε ο ήλιος πίσω από το Παναιτωλικό, έτσι βρήκα την ευκαιρία να πάρω κάποιες φωτογραφίες σους γλυκούς τόνους του πρωινού ξυπνήματος της αλμυρής φύσης. Όταν γύρισα στον μικρό καταυλισμό είχαν απλωθεί στα παγκάκια ετοιματζίδικοι καφέδες και διάφορα κρουασάν, που οι προνοητικοί της παρέας είχαν προμηθευτεί το προηγούμενο βράδυ από το μίνι μάρκετ. Όταν αργότερα άνοιξε το καφενείο ήπιαμε και το δεύτερο καφέ και αρχίσαμε σιγά-σιγά να μαζεhttp://mylefkada.gr/administrator/index.php?option=com_contentύουμε τα μπαγάζια μας.
Το λιμάνι του Κάλαμου είναι μεγαλύτερο από του Καστού και απόλυτα ασφαλές, αφού στο νοτιά καλύπτεται από τον όγκο του Καστού, που απλώνεται μπροστά του σαν φράχτης. Εδώ υπήρχε μεγαλύτερη κίνηση, ενώ και ο ερχομός μας έγινε γρήγορα γνωστός, έστω κι αν ο δάσκαλος που μαζί του είχε γίνει η συνεννόηση απουσίαζε.
Περιμένοντας το breakfast Ήρθε ο γιατρός, ο αντιπρόεδρος και ο επίτροπος, κάθισαν και πήραν πρωινό Εκεί στο μόλο παραδώσαμε τα δώρα για τα παιδάκια μαζί μας (προσφορά της κοινότητας) και αφού μας είπαν τα δικά τους και εμείς τους εξηγήσαμε ποιοι είμαστε και τι κάνουμε, εκεί μπροστά στο ντόκο ανοίχτηκε το κιβώτιο με τα δωράκια που είχαμε φέρει για τα παιδιά. Ο αντιπρόεδρος τότε εξαφανίστηκε με ένα μηχανάκι και όταν επέστρεψε μας μοίρασε κάτι καταπληκτικά ημερολόγια με ζωγραφιές από παλιά ιστιοφόρα και πολύ τον ευχαριστούμε γι’ αυτά, γιατί πράγματι πρόκειται για ένα ενθύμιο που όλοι θα έχουμε σαν στολίδι ακόμα κι όταν περάσει το 2010.
Το λιμάνι του Κάλαμου
Αργά το μεσημέρι σαλπάραμε για το «δια θαλάσσης» ταξίδι μέχρι το Μύτικα για τους μεν, την Κυλλήνη για τους υπόλοιπόυς και στη συνέχεια δια της «ανιαρής» ξηράς μέχρι την Αθήνα, ενώ οι Ζακυνθινοί φίλοι μας είχαν την τύχη να συνεχίσουν δια θαλάσσης μέχρι τον τελικό προορισμό τους.
Αν και δεν πήγαμε μακριά, αυτό το ταξίδι στον Καστό και στον Κάλαμο ήταν πολύ γεμάτο. Γεμάτο από κέφι και όμορφα συναισθήματα, αυτά τα συναισθήματα της προσφοράς στο συνάνθρωπο, που μένουν μέσα σου για πολύ καιρό και σου ανεβάζουν την όρεξη να συνεχίσεις. Και οι Seagulls, αυτή η ομάδα που ακούει μόνον σε μικρά ονόματα, έχει πολύ όρεξη για περισσότερες και μεγαλύτερες προσφορές. Θα τους βρείτε εκεί έξω.
Οι κάτοικοι του Καστού, ο γιατρός και οι Seagulls ευχαριστούν την Ειρήνη Λιαδέλλη, το φοροτεχνικό γραφείο Καβαλάρη και την Aegean για τις πολύτιμες προσφορές τους, καθώς και το θαλασσινό τους φίλο Σταύρο Δασκαλόσογλου που πρόσφερε τα t-shirts και τα καπέλα με το σήμα της ομάδας.
Μπάμπης Κωνσταντάτος
Πηγή : http://www.diathalassis.com
