Ένα πάρτυ για τα πρωτάκια μας…
Αγαπητά πρωτάκια μας,
Προφανώς έχετε καταλάβει ότι για να ενηλικιωθείς πρέπει να αφήσεις και το σπίτι σου. Μεγάλωμα εκ του ασφαλούς δεν γίνεται. Είναι σα να θέλετε να κάνετε σαφάρι στον εθνικό κήπο. Άλλωστε –ας είμαστε ρεαλιστές- ποτέ δε θα σας αφήσουν πραγματικά μόνους (και ήσυχους). Ακόμα κι αν φτάσατε από τη Λευκάδα στην Αθήνα, η μητρική φτερούγα θα σας ακολουθήσει. Στην Ελλάδα ζούμε. Στη χώρα που οι μαμάδες λένε «πρέπει να βοηθήσουμε το παιδί».
Φτιάξατε λοιπόν τη βαλίτσα σας, τους φιλήσατε και ξεκινήσατε. Εδώ αρχίζουν τα ωραία: Φτάνετε σε μια εντελώς άγνωστη πόλη, που περιμένει να την ανακαλύψετε. Οι κάτοικοι είναι όλοι συνομήλικοί σας και έτοιμοι για όλα, ακριβώς όπως εσείς. Οι χιλιάδες αφόρητες ώρες φροντιστηρίου, αγγλικών και γερμανικών είναι πίσω σας. Μπροστά σας είναι ένα πρόγραμμα σπουδών που σας φαίνεται περίπλοκο και σπουδαίο. Απ’ τη μια νιώθετε υπερήφανοι που όλοι νομίζουν ότι θα τα καταφέρετε να μάθετε Πολιτική Δικονομία, Ιστορία της Μεθοδολογία, Επιστημολογία ή Ψυχολογία του Αναγνώστη. Από την άλλη βέβαια νιώθετε ανασφάλεια, γιατί εσείς προσωπικά πολύ αμφιβάλλετε αν θα τα καταφέρετε. Τι στην ευχή είναι αυτά τα μαθήματα και γιατί ακούγονται τόσο βαρύγδουπά;
Ε, λοιπόν, ηρεμήστε. Οι καθηγητές τα ονόμασαν έτσι, για να μας κάνουν εντύπωση. Πρέπει να βρουν έναν τρόπο για να μας πάρουν τον αέρα, να μας καθηλώσουν, με λίγα λόγια, σ’ ένα θρανίο να τους ακούμε, όταν έξω υπάρχουν καφενεία με τάβλι και καπουτσίνο, ωραία αγόρια και κορίτσια, οι καινούριες ταινίες της χρονιάς και πάει λέγοντας. Φαντάζομαι να καταλαβαίνετε πόσο δύσκολη είναι και η δική τους θέση… Δώστε τους λοιπόν άφεση αμαρτιών που μπαίνουν στις αίθουσες με κοστουμάκια και ταγιεράκια αυστηρά για να τονίσουν το ανώτερο status τους. Πρέπει να μας πείσουν να δουλέψετε, κι αυτό δεν είναι εύκολο όταν έρχεστε από έναν αγώνα δρόμου που κράτησε τρία –τουλάχιστον- σκληρά για την τρυφερή σας ηλικία χρόνια. Τα καταφέρατε. Μπήκατε στο πανεπιστήμιο. Τώρα πιστεύετε ότι ήρθε η ώρα να ξεκουραστείτε!
Πώς λοιπόν να κάνετε εργασία αντί να δείτε ταινία ή να βολτάρετε, αφού όλο και κάπου θα βρείτε να πάτε και κάτι θα βρείτε να κάνετε. Ζορίστικα πολύ καιρό με το δίλημμα, κατέληξα στο εξής απλό και σας το συνιστώ: να σκέφτεστε το μετά. Αν ζοριστείτε λίγο τώρα να περάσετε τα μαθήματα του εξαμήνου, μετά θα κάνετε διακοπές, ξενύχτια και ό, τι άλλο τραβάει η ψυχή σας χωρίς τύψεις.
Μη βάζετε το κεφάλι κάτω, λοιπόν, και μην ξαναρχίσετε την κούρσα ταχύτητας. Θα σας στρίψει! Κι αν είστε πολύ σκληρά καρύδια και δε σας στρίψει, θα στρίβουν αλά γαλλικά όσοι σας συναντάνε. Ποιος αναζήτησε ποτέ την παρέα του σπασίκλα; Ούτε καν ο άλλος σπασίκλας, γιατί είναι ανταγωνιστής του! Το βασικότερο είναι να έχετε τα μάτια και τ’ αφτιά σας ορθάνοιχτα σ’ αυτήν την πόλη των θαυμάτων όπου φτάσατε. Αφήστε τα θαύματα να μπουν μέσα σας, να σας μάθουν να αποκωδικοποιείτε τον κόσμο και να καταλάβετε ποια είναι η θέση σας σ’ αυτόν. Μη διαβάσετε μόνο τα συγγράμματα του προγράμματος σπουδών-αυτά θα καθορίσουν μόνο τι θα γίνετε όταν μεγαλώσετε. Το πώς θα γίνετε όταν μεγαλώσετε, εξαρτάται περισσότερο από τις συζητήσεις, τις εμπειρίες, τα ταξίδια, τις ταινίες, τα βιβλία, τους ανθρώπους που θα συναντήσετε. Ορμίστε λοιπόν! Τι άλλο λοιπόν να σας πω; Για δύστροπους συγκάτοικους, για το δίκτυο φίλων που θα σας στηρίξει, για τη ζόρικη αρένα των σχέσεων ή πώς να μην τρώτε όλα τα λεφτά σας σε μία βδομάδα πεινώντας τις άλλες τρεις; Θα βρείτε μόνοι σας την άκρη. Τα πρωτάκια είναι πολύ σκληρά για να πεθάνουν (από πείνα). Σας αποχαιρετώ με μια φράση που τώρα μπορεί να προκαλέσει γέλιο, αλλά σε λίγο θα την κατανοήσετε στα σίγουρα: Ασχοληθείτε με κάτι που αγαπάτε κι αμέσως θα το αγαπήσετε περισσότερο. Όσο μαθαίνετε κάτι, τόσο πιο πολύ θέλετε να μάθετε γι’ αυτό. Αν βαριέστε όταν ξεκινάτε να κάνετε μια εργασία, στα μισά θα έχει ξυπνήσει μια αδηφάγα περιέργεια για ότι αγνοούσατε μέχρι τώρα… Μη γελάτε, δεν το λέω μόνο εγώ. Το είπε και ο μικρός πρίγκιπας: «Αγαπάω το τριαντάφυλλό μου γιατί το φροντίζω».
Κι επειδή εκεί έξω είμαστε πολλοί γνωστοί – άγνωστοι, σας περιμένουμε να γίνουμε όλοι μαζί μια παρέα για να ανταλλάξουμε ιδέες και απόψεις.
Σημ.: Το παραπάνω είναι παραλλαγή από απόσπασμα του κεφαλαίου «Εσείς πώς θα μεγαλώσετε;» από το βιβλίο «Τι θα γίνω άμα δεν μεγαλώσω» της Λένας Διβάνη, εκδ. Καστανιώτη
