Αναστάσιος Λάζαρης: “Δεν εκπαιδεύεσαι απλά για όποτε χρειαστεί, η καθημερινότητα σου είναι αποστολή”.
Κύριο μέλημα τους είναι να σώζουν ζωές κάτω από αντίξοες συνθήκες. Ανά πάσα στιγμή, 24 ώρες το 24ωρο, επτά ημέρες την εβδομάδα είναι έτοιμοι να επέμβουν όπου χρειαστεί και όπου καταστεί ανάγκη. Είναι οι πιλότοι των ελικοπτέρων Super Puma της Πολεμικής Αεροπορίας. Εγώ βρέθηκα στην 384 Μοίρα Έρευνας και Διάσωσης που εδρεύει στην 112 Πτέρυγα Μάχης, στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Ελευσίνας και συνομίλησα με έναν “φύλακα άγγελο των αιθέρων”, τον σμηναγό Αναστάσιο Λάζαρη.
Ο Αναστάσης ή αλλιώς Τάσος Λάζαρης, όπως τον φωνάζουν γνωστοί και φίλοι, τα τελευταία 10 χρόνια ανήκει στην 384 Μοίρα Έρευνας και Διάσωσης και είναι κυβερνήτης ελικοπτέρου Super Puma ή αλλιώς του από μηχανής θεού, όπως συνηθίζεται να τα ονομάζουν, τα συγκεκριμένου τύπου ελικόπτερα. Έχει συμπληρώσει 1700 ώρες πτήσης σε διάφορους τύπους αεροσκαφών ( Τ-2, Α-7Ε, Τ-37, Τ-41) και ελικοπτέρου, ενώ τον τελευταίο χρόνο είναι και εκπαιδευτής με εξειδίκευση στην ασφάλεια των πτήσεων και στη διερεύνηση αεροπορικών ατυχημάτων.
Ο σμηναγός Τάσος Λάζαρης από τότε που αντιλήφθηκε τον κόσμο είχε ένα και μόνο όνειρο, όπως μου εξομολογείται και έτσι ξεκινάει η κουβέντα μας, να γίνει πιλότος και να μάθει να πετάει. “Δεν θυμάμαι πριν από αυτό να έλεγα ότι εγώ μεγαλώνοντας θέλω να γίνω κάτι άλλο”. Παρόλα αυτά τελειώνοντας το σχολείο, έδωσε πανελλήνιες εξετάσεις και πέρασε για κακή του τύχη, σύμφωνα με τα λεγόμενα του, στο Μαθηματικό τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών. Η απογοήτευση του μεγάλη, ωστόσο, δεν στάθηκε εμπόδιο στα όνειρα και τις φιλοδοξίες του και έτσι με την τρίτη προσπάθεια καταφέρνει να εισαχθεί στην σχολή Ικάρων. “Παρότι δεν συγκινούμαι εύκολα, θυμάμαι την συγκίνηση μου όταν είδα ότι είχα περάσει στην σχολή Ικάρων”. Αποφοιτώντας από την σχολή, τα επόμενα χρόνια τον βρίσκουν να περιπλανιέται σε διάφορες στρατιωτικές μονάδες, ώσπου καταλήγει στην 384 Μοίρα Έρευνας και Διάσωσης, όπου υπηρετεί ακόμα και σήμερα.
Η 384 Μοίρα Έρευνας και Διάσωσης εκτός από την μητρική της βάση που βρίσκεται στην Ελευσίνα, έχει σε 24ωρη ετοιμότητα τρία ελικόπτερα σε Ρόδο, Χίο και Λήμνο. Σκοπός τους είναι να καλύπτουν στον τομέα της έρευνας και διάσωσης όλο το ελληνικό FIR. Επιπροσθέτως είναι επιφορτισμένοι να βοηθάνε στις αεροκομιδές στα μικρά νησιά εκεί όπου δεν υπάρχει η δυνατότητα να πάει κάποιο άλλο αεροπλάνο ή και σε μικρότερες περιοχές με ρίψεις εφοδίων, όταν είναι αποκλεισμένες λόγω κακών καιρικών συνθηκών. Ο ίδιος, όπως μου λέει, έχει συμμετάσχει σε όλα.
Άμεση προτεραιότητα του είναι να σώζει ζωές και να φτάνει έγκαιρα μαζί με το πλήρωμα του, το οποίο αποτελείται από άλλα έξι άτομα, συγκυβερνήτη, δυο διασώστες, μηχανικό, γιατρό και τέλος τον σύνδεσμο του Λιμενικού Σώματος, όπου τους καλούν έγκαιρα. Τα περιστατικά που έχει καλύψει όλα αυτά τα χρόνια αναρίθμητα. Ζητάω από εκείνον να θυμηθεί μερικά από αυτά. Θυμάται το πρώτο του ως κυβερνήτης, όταν είχε πάει για πρώτη φορά στο Άγιο Όρος για να παραλάβει κάποιους μοναχούς, οι οποίοι είχαν τραυματιστεί κάνοντας εξωτερικές εργασίες. ‘’Το θεώρησα καλό οιωνό πηγαίνοντας για πρώτη φορά εκεί’’ μου λέει και συνεχίζει, “επίσης δεν ξεχνάω ένα πολύ συγκινητικό περιστατικό όταν μας φώναξαν από την Κω, για να παραλάβουμε ένα μωράκι πρόωρα γεννημένο στους εφτά μήνες περίπου για να το μεταφέρουμε στο νοσοκομείο του Ηρακλείου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι έσβησα το ελικόπτερο και κατέβηκα για να το εφοδιάσω με καύσιμα και είδα σε μια θερμοκοιτίδα ένα ανθρωπάκι σαν την χούφτα μου. Με συγκίνησε τόσο πολύ που μετά πήρα τηλέφωνο για να ρωτήσω πως πάει η πορεία της υγείας του, η οποία έβαινε ευτυχώς καλά και χάρηκα πολύ”.
Συγκινητικές στιγμές σαν και αυτές ζει καθημερινά στις αποστολές που αναλαμβάνει, παρόλα αυτά ως επαγγελματίας δένεται με τους ανθρώπους που σώζει στα μέρη όπου καλείται να πάει, αναρωτιέμαι. “Βέβαια και δένομαι και αυτή άλλωστε είναι και η κουβέντα μας με τους συναδέλφους, πόσο εύκολο είναι τελικά να ζεις στην Τήλο, στα Ψαρά, στον Άη Στράτη τον χειμώνα; Όταν πας αποστολή σε ένα τέτοιο νησί, σκέπτεσαι ότι είσαι η τελευταία ελπίδα αυτού του ανθρώπου. Οπότε είναι φυσικό και επόμενο να δεθείς με αυτούς τους ανθρώπους. Το χέρι να σου σφίξει ο άλλος καταλαβαίνεις…”. Συναισθήματα μπορείς να έχεις, τον ρωτάω, ‘’συναισθήματα έχεις, απλά εμείς πρέπει να κάνουμε την δουλειά μας, να είμαστε μετρημένοι και εξάλλου αυτό έχει γίνει καθημερινότητα. Πρέπει να είμαστε προσανατολισμένοι στην δουλειά μας και να μην αφήνουμε τα συναισθήματα μας να μας κυριεύουν’’.
Οι συγκινητικές στιγμές και οι εμπειρίες που ζει άλλωστε ένας πιλότος της πολεμικής αεροπορίας, μένουν αναλλοίωτες και τις κουβαλάει μέσα του όσα χρόνια και αν περάσουν. Παρόλα αυτά υπάρχουν και στιγμές που ο φόβος όσο και αν μοιάζει αναπόφευκτος πάντα υπάρχει για τους πιλότους, μιας και κάνουν ένα τόσο επικίνδυνο μα και συνάμα συναρπαστικό επάγγελμα. Ο σμηναγός Λάζαρης, όπως μου εξομολογείται, υπάρχουν στιγμές που φοβάται αλλά πάντα εκ των υστέρων. ‘’Όταν βρίσκομαι σε μια δύσκολη κατάσταση, προσπαθώ να βάλω το μυαλό μου να λειτουργήσει στα κόκκινα, να βγάλω τον καλύτερο μου εαυτό, να χρησιμοποιήσω το πλήρωμα μου όσο καλύτερα γίνεται, να τους εμπεδώσω την ασφάλεια και την εμπιστοσύνη. Γιατί αν χάσω εγώ την ψυχραιμία μου τι πρέπει να κάνουν οι άλλοι’’, μου λέει.
Θα υπήρχαν ωστόσο στιγμές που πραγματικά θα κινδύνεψες εσύ και το πλήρωμα σου τον ρωτάω, “βεβαία, θυμάμαι την πιο δύσκολη αποστολή που έχω πετάξει, που είναι προς το φλεγόμενο πλοίο Norman Atlantic στην Αδριατική θάλασσα, Χριστούγεννα του 2014. Ο καιρός ήταν πραγματικά ότι χειρότερο έχω βιώσει”. Αν και ο φόβος της στιγμής ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα, παρόλα αυτά δεν επικράτησε, μιας και το κύριο μέλημα του ήταν να σώσει τους πάνω από 2000 ανθρώπους που επέβαιναν εκείνη την στιγμή μέσα στο φλεγόμενο πλοίο. “Πηγαίνοντας προς τα εκεί ο καιρός ήταν τόσο χάλια που έλεγα μέσα μου ότι δεν πρέπει να αφήσω την επιθυμία μου, το να σώσω αυτούς τους ανθρώπους, να με οδηγήσει σε σφάλματα. Πάνω απ’ όλα έπρεπε να βάλω την ασφάλεια του μέσου και του πληρώματος μου για να μπορέσουμε έστω και σε δεύτερο χρόνο να λειτουργήσουμε. Κατάλαβα ότι οι καταστάσεις είναι οριακές και πρέπει να πάρω σωστές αποφάσεις”.
Ωστόσο θέλει να μοιραστεί μαζί μου τις στιγμές εκείνες, “είμαι βάρδια στη Χίο, είναι η τρίτη μέρα μετά τα Χριστούγεννα. Ξημέρωνε Κυριακή και με παίρνουν τηλέφωνο και με ρωτάνε πόσο χρόνο χρειάζομαι για να πάω δυτικά από την Κέρκυρα, μου λένε καίγεται ένα πλοίο. Κατευθείαν βάζω την τηλεόραση, είχαν ήδη να τρέχουν οι πρώτες πληροφορίες. Ετοίμασαν το ελικόπτερο και εν συνεχεία φύγαμε από την Χίο. Ο καιρός ήταν πολύ άσχημος, ζοριστήκαμε να περάσουμε από τον Πατραϊκό, μας έκλεισε ο καιρός αλλά καταφέραμε και πιάσαμε στην Πρέβεζα, βάλαμε καύσιμα και μετά φύγαμε, όμως οι καιρικές συνθήκες ήταν πολύ τραγικές. Φαντάσου ότι ξεκινήσαμε έξι το πρωί και με τις διάφορες στάσεις εμείς καταφέραμε να προσγειωθούμε μία και μισή τα μεσάνυχτα στην Κέρκυρα”.
Η στιγμή που βρίσκεται πάνω από το φλεγόμενο πλοίο Norman Atlantic θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη του, μου εξομολογείται. Αντικρίζει τραγικές εικόνες με ανθρώπους που καιγόντουσαν και άλλους που πάλευαν για να σωθούν. “Η Πολεμική Αεροπορία είχε μπει σε μια διαδικασία να εφοδιάσει με καινούρια πληρώματα τα ελικόπτερα που είχαν φτάσει εκεί. Ήταν μια καλά συνδυασμένη επιχείρηση. Ο καιρός όμως δεν βοηθούσε, ανά πέντε λεπτά άλλαζε συνεχώς και δυσκόλευε την διάσωση. Τα πράγματα ηρέμησαν το πρωί πια”. Ο τραγικός απολογισμός ήταν 11 νεκροί και 18 αγνοούμενοι.
Κλείνοντας, δεν θα μπορούσα να μην τον ρωτήσω για την απονομή από την ελληνική πολιτεία του μεταλλίου εξόχου πράξεως για τη διάσωση ανθρώπων από το φλεγόμενο πλοίο Norman Atlantic. “Ένιωσα μεγάλη τιμή και συγκίνηση για αυτό το μετάλλιο, όμως δεν ήμουν μόνος μου, ήταν και τόσοι άλλοι αξιέπαινοι συνάδελφοι που συμμετείχαν σε αυτήν επιχείρηση και τους αξίζουν χίλια μπράβο. Ένιωσα μια ικανοποίηση ότι η πολιτεία αναγνώρισε τις προσπάθειες όλων των μέσων. Παρόλα αυτά, αυτό το μετάλλιο δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά μια ηθική ικανοποίηση και μια ώθηση για εμάς τους ιπταμένους να συνεχίσουμε όσο μπορούμε καλύτερα τη δουλειά μας”.
Πηγή: staytuned2017blog.wordpress.com
