To Διεθνές Φεστιβάλ Φολκλόρ της Λευκάδας ξεκίνησε το 1962σαν εκδήλωση που ανήκε στις Γιορτές Λόγου και Τέχνης οι οποίες ήδη διοργανώνονται στη πόλη της Λευκάδας από το1955.
Εμπνευστής και δημιουργός του Φεστιβάλ ήταν ο αείμνηστος Αντώνης Τζεβελέκης ο οποίος από τη θέση του Προέδρου του Συλλόγου Λευκαδίων Αθηνών με τη βοήθεια της Εταιρίας Λευκαδικών Μελετών και με την αρωγή παραγόντων της Λευκάδας και του Μουσικοφιλολογικού Ομίλου Ορφεύς, υλοποίησε το όνειρό του να γίνει η μικρή Λευκάδα κέντρο Λόγου, Τέχνης και Πολιτισμού.
Οι εκδηλώσεις του φεστιβάλ γίνονταν πάντα αμέσως μετά τις Γιορτές Λόγου και Τέχνης , τη δεύτερη βδομάδα του Αυγούστου. Χώρος, η κεντρική πλατεία της πόλης . Η συμμετοχή του κόσμου πρωτοφανής και συγκινητική. Το Φεστιβάλ άρχιζε με την παρέλαση κατά μήκος της αγοράς, όλων των συγκροτημάτων. Δεξιά και αριστερά, πλήθος κόσμου παρακολουθούσε και χειροκροτούσε. Η παρέλαση κατέληγε στο Πάρκο της Παραλίας όπου όλα τα συγκροτήματα κάνοντας ένα τεράστιο κύκλο έστηναν «μέγα χορό», το Χορό της Ειρήνης και της Συναδέλφωσης των Λαών.
Στα πλαίσια του 20ού Διεθνούς Φεστιβάλ Φολκλόρ (9-24/8/1975), παρουσιάστηκε η θεατρική παράσταση βασισμένη στο έργο «Ο θάνατος του Διγενή» του Άγγελου Σικελιανού σε σκηνοθεσία του Απόστολου Κανέλλου, που ανέβηκε από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ).
Ο θάνατος του Διγενή ή «Χριστός Λυόμενος» είναι η πέμπτη τραγωδία του Άγγελου Σικελιανού, η οποία γράφτηκε και δημοσιεύτηκε το 1947. Τρία χρόνια μετά, το 1950, γράφτηκε και η μουσική του έργου, κατόπιν συνεργασίας του Σικελιανού με τον μουσικοσυνθέτη Μάνο Χατζιδάκι. Κύριο θέμα του έργου είναι οι τελευταίες στιγμές του Διγενή Ακρίτα.
Ο Σικελιανός αντλεί από τον ακριτικό κύκλο την ιστορική ύλη ( δηλαδή τις τότε συνθήκες και κάποια ιστορικά πρόσωπα, όπως τους αυτοκράτορες Μιχαήλ Γ΄ και Βασίλειο Α΄ ) και την εικόνα του Διγενή, τον οποίο τοποθετεί ως αρχηγό μιας αιρετικής ομάδας Παυλικιανώνπολεμιστών, προσαρμόζοντας και μεταπλάθοντας το ιστορικό υλικό σύμφωνα με τις δικές του δραματουργικές και ιδεολογικές επιδιώξεις ( ιδίως τη σημασία που έχει ο τάφος του ήρωα κι άλλα σχετικά θέματα, όπως τα βλέπουμε απ’ την ακριτική εποποιία μεταπλασμένα εδώ ).
Η τραγωδία αυτή, λόγω και της δεύτερης ονομασίας της, έχει σχετιστεί με το, κατά πάσα πιθανότητα, τρίτο μέρος της χαμένης προμηθεϊκής τριλογίας του Αισχύλου, «Προμηθεύς Λυόμενος», με τον σικελιανικό Διγενή να αποκτά με αυτόν τον τρόπο τις αντίστοιχες συνδηλώσεις: ένας κοινωνικός αγωνιστής -επαναστάτης υπέρ του λαού και πολιτιστικός– ο Προμηθέας, προσφέρει στο ανθρώπινο γένος τον πολιτισμό κατ’ ουσίαν- ήρωας στο πρόσωπό του οποίου έχουμε τον συγκερασμό του Χριστού και του Προμηθέα, χωρίς να λείπουν κι απόψεις μελετητών που προτείνουν ως πρότυπο και τον Ηρακλή της αρχαίας τραγωδίας, αλλά και τον Οιδίποδα ( κυρίως εν σχέσει προς το θέμα της μύησης του ήρωα και του θανάτου του –ως επιστροφή στη Μητέρα Γη ). Γενικότερα η αρχαία τραγωδία – όχι μόνο η χαμένη προμηθεϊκή τριλογία – έχει χρησιμοποιηθεί από τον Σικελιανό για την απόδοση κι άλλων προσώπων μέσω μιας υπόρρητης σύνδεσής τους με χαρακτήρες του αρχαίου δράματος (Μιχαήλ Γ΄, μοναχός Ιλαρίων).
Κέντρο του έργου έχει θεωρηθεί η σκηνή της ανόσιας μετάληψης του Διγενή (γενικότερα στο έργο ακυρώνονται με τρόπο «βλάσφημο» κάποια Ορθόδοξα σύμβολα –χαρακτηριστικό το παράδειγμα του σταυρού, που ζητείται η αλλαγή του συμβολισμού του από σύμβολο μαρτυρίου σε «δένδρο ζωής» εντός ενός φυσικού κάλλους αξεπέραστου, που είναι το σκηνικό θανάτου του Διγενή-, γεγονός εν μέρει προκύπτον κι από την ανάγκη κατάδειξης της αίρεσης από μέρους της παυλικιανής κάστας), η οποία καθορίζει αποφασιστικά τόσο τα προ αυτής (ως προετοιμασία γι’ αυτήν), όσο και τα μετά.
Στο παρακάτω βίντεο ντοκουμέντο, εμφανίζεται ο μεγάλος ηθοποιός Μάνος Κατράκης, ενώ στην παράσταση συμμετείχε ο Γιάννης Βόγλης και άλλοι ηθοποιοί της εποχής.
