Τούτο το γλέντι είναι μια συνήθεια που ξεκίνησε ο σύλλογος Μαραντοχωριτών της Αθήνας, πάνω από είκοσι χρόνια πριν και συνεχίζεται τα τελευταία από τον Αθλητικό και Εκπολιτιστικό Σύλλογο του χωριού.
Μια συνήθεια που έγινε θεσμός.
Μια ευκαιρία να ανταμώσουν οι πανταχού Μαραντοχωρίτες στην αγαπημένη τους παραλία, την Αμμούσω.
Μια αφορμή να βρεθούν να πουν τα νέα τους, να δουν γνωστούς και φίλους, να μάθουν τα καλά και τα άσχημα του χωριού, να αστειευτούν, να αγκαλιαστούν, να γλεντήσουν, να χορέψουν. Να μην αφήσουν το χρόνο και την απόσταση να τους χωρίσει.
Μια συνάντηση για να γνωριστούν οι νέοι και να θυμηθούν οι παλαιότεροι.
Πάντα έχει συγκίνηση, πάντα έχει γέλιο, πάντα έχει δάκρυ. Και πάντα την αγκαλιάζουν όλοι και θεωρούν δεδομένο το ραντεβού τους εκεί κάθε χρόνο.
Το κέρασμα ίδιο πάντα, παραδοσιακό “σπάετο”, σούπα με ντομάτα από γίδα βραστή ή τραγί που βράζει από νωρίς το απόγευμα στα μεγάλα καζάνια ακριβώς δίπλα από τα βότσαλα στην Αμμούσω. Η μυρωδιά του κρέατος γίνεται ένα με την αλμύρα της θάλασσας και καθώς ως γνωστό το μπάνιο ανοίγει και την όρεξη … όλοι περιμένουν με ανυπομονησία να δοκιμάσουν.
Εκεί λοιπόν, δίπλα στην παραλία, στήνονται τα τραπέζια, και αρχίζει η προετοιμασία της σούπας.
Τελετουργικές οι κινήσεις, να “ξαφρίσουν” το κρέας, να ψιλοκόψουν το σπά(γ)ετο, να σουρώσουν το ζωμό, να βράσει, να ρίξουν το σπαγέτο … Όλοι περνούν και δίνουν ένα χέρι βοήθειας στη θεια Γιανούλα και το μπάρμπα Δήμο που πιστοί κάθε χρόνο στην παράδοση αυτή δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους.
Μέχρι να ετοιμαστεί, έχουν ήδη ξεκινήσει οι χαιρετούρες, οι συζητήσεις, τα “πες μου τα νέα σου …”.
Παρέες παρέες σμίγουν τα σόγια, οι φίλοι, οι γνωστοί, οι κουμπάροι. Γέλια και δάκρυα χαράς για τους γάμους, τα γεννητούρια, την επαγγελματική επιτυχία, την επιτυχία στις σπουδές, ή απλά γιατί να … είχαμε να βρεθούμε καιρό …
Αλλά και δάκρυα της λύπης για κάποιον που λείπει από το αντάμωμα αυτό και που δεν θα ξαναείναι ποτέ πια ή για την υγεία, για τα προβλήματα της δουλειάς, της καθημερινότητας.
Γέλιο και δάκρυ, κομμάτια που μέσα στη ζωή εναλλάσσονται με τόση ευκολία που δεν κάνει εντύπωση, απλά τα βιώνεις και προχωράς.
Κι ύστερα να … έτοιμη η σούπα και το βραστό, και κάθεσαι με την παρέα σου και τρως και πίνεις και μετά γλεντάς, χορεύεις και τραγουδάς.
Όσο πάρει, δεν μετράς τις ώρες τις αφήνεις να κυλούν απλά. Και χαίρεσαι και λες “και του χρόνου, να ΄μαστε καλά να ξανανταμώσουμε!”.
Θα μπορούσα χτες βράδυ να είχα προτιμήσει κάτι άλλο να κάνω, αλλά προτίμησα αυτό και δε μετανιώνω.
“Και του χρόνου, να ΄μαστε καλά να ξανανταμώσουμε …”
(Το γλέντι άναψε για τα καλά με την ορχήστρα του Μαραντοχωρίτη Στάθη Γαβρίλη και ο χορός κράτησε μέχρι αργά το βράδυ.)
Θα πρέπει να αναφερθεί ότι οι Μαραντοχωρίτες στηρίζουν το γλέντι αυτό και το σύλλογό τους, όχι μόνο με την παρουσία τους, αλλά και με πολύ δυνατές χορηγίες.
Το παρόν έδωσαν και πολλοί επισκέπτες και κάτοικοι από τα γύρω χωριά.
Κείμενο-φωτογραφίες: Χρυσούλα Σκλαβενίτη
