Φωτογραφία: Παιδιά σε ένα κέντρο προσφύγων στο Nadarzyn, κοντά στη Βαρσοβία / Φωτογραφία: AP /Petr David (iefimerida.gr)
ΓΙΑΤΙ ΘΕΕ ΜΟΥ, ΓΙΑΤΙ; ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΩΡΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
Του Σωτήρη Κων. Κάτσενου, Δημοσιογράφου
Ο περίφημος Αμερικανός στρατηγός και μετέπειτα Πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, είχε πει: «Ο πόλεμος δε διευθετεί τίποτε». Φυσικά κι ό, τι χειρότερο υπάρχει σε μια χώρα είναι ο πόλεμος. Οι παλιότεροι από εμάς, που έχουν ζήσει πολέμους, πάντα έλεγαν ότι «είστε ευτυχείς που δε ζήσατε πολέμους!». Και είχαν απόλυτο δίκιο… Και φυσικά, δεν ξεχωρίζει ο πόλεμος ο δικός σου από το δικό μας…
Τον πόλεμο, αγαπητοί μου αναγνώστες, τον γνώρισα από παιδί κι ας μην τον έζησα. Γιος, απόστρατου της Χωροφυλακής, ανάπηρου πολέμου του 1940, είμαι. Συνεπώς, γεννήθηκα με τον πόλεμο μέσα μου, μεγάλωσα μ’ αυτόν μέσα από τις διηγήσεις και τις εικόνες που εισέπραττα απ’ τον πατέρα μου και τις κουβαλώ ακόμα και σήμερα μαζί μου … Η γενιά μου υπήρξε τυχερή. Προς το παρόν ακόμα … Το παρόν και το μέλλον αυτού του κόσμου, όμως, δεν προδικάζει κάτι τέτοιο. Το αντίθετο φαίνεται, μάλιστα! Στο ανήσυχο και ασταθές περιβάλλον που ζούμε, δείχνει να φωλιάζει η αγωνία κι ο φόβος για το τι μέλει γενέσθαι την επόμενη μέρα!
Δεν ξέρω, εκλεκτοί μου αναγνώστες, αν θα πάψει ποτέ η γη να ποτίζεται μ’ ανθρώπινο αίμα, γιατί δεν ξέρω αν θα πνιγούν σ’ αυτό οι φονιάδες, φτάνει να τους συμφέρει το μακελειό. Το μακελειό του πολέμου δεν ξεκινάει ποτέ αν δεν «συμφέρει» τους φονιάδες. Αυτό πρέπει να γίνει συνείδηση σε κάθε άνθρωπο, όπου κι αν βρίσκεται. Μα μέχρι τότε, ο πλανήτης θα θρηνεί τα σκοτωμένα παιδιά του!
Ενάντια στη ζωή της ανθρωπότητας και ενάντια στον ανθρώπινο πολιτισμό, αγαπητοί μου αναγνώστες, ετοιμάστηκε πάλι με ψυχρό υπολογισμό το απαίσιο κακούργημα στην Ουκρανία. Τα «μεγάλα μυαλά», οι ισχυροί του κόσμου, που κρατούν τη ζωή μας στα ματωμένα χέρια τους και τα σημάδια των καιρών, μας δείχνουν πως θέλουν να κάνουν τη γη ένα απέραντο σφαγείο.
Δεν κρύβεται πια το μαχαίρι των δολοφόνων. Έπεσαν οι μάσκες της ψευτιάς. Τώρα μιλάνε ανοιχτά και ξέσκεπα για τον πόλεμο. Τον εξυμνούν, και στα μεγάλα πολεμικά εργοστάσια χύνεται το ατσάλι που θα θερίσει την ανθρώπινη σάρκα. Οι ετοιμασίες δεν σταματούν ποτέ, για να φτιαχτούν καινούρια όπλα για τους λαούς και τις γενοκτονίες. Τα δάκρυα των χαροκαμένων μανάδων δεν σταματούν, καθώς χάνουν τα παιδιά τους σ’ ένα παρανοϊκό πόλεμο που προκαλεί τον ξεριζωμό και τον φριχτό δρόμο της προσφυγιάς. Μιας προσφυγιάς, η οποία ξεχύθηκε σαν κόκκινος ματωμένος σίφουνας, πάνω απ’ τις πόλεις και τα χωριά. Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί οι άνθρωποι φεύγουν από τη γη τους μ’ ένα σάκο, στον οποίο έβαλαν μέσα τα όνειρα της ζωής τους, της μέριμνας και της καθημερινότητας κι όλα όσα θέλει ένας άνθρωπος για να ζήσει ήρεμα; Τι φταίνε τα μωρά παιδιά που κρύβουν τα προσωπάκια τους με τα μικρά τους χεράκια για να μην βλέπουν τη συμφορά;
Οι καρδούλες τους λαβώνονται από τα φονικά όπλα των εχθρών και με σβησμένο βλέμμα ρωτάνε, «Γιατί μας σκοτώνετε, σε τι φταίξαμε; Ακόμη δεν γνωρίσαμε την ομορφιά της ζωής. Δεν προλάβαμε να ανθίσουμε, γιατί μας ξεριζώνετε; Γιατί βάζετε φωτιά στη γη μας; Γιατί κλέψατε το γέλιο μας και τη χαρά μας; Γιατί σκοτώνετε τους γονείς μας; Θεέ μου γιατί;».
Εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία… Εισβολή των Αμερικανών στην Κορέα, Βιετνάμ, Γρενάδα, Σομαλία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη και, φυσικά, Γιουγκοσλαβία… Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα … Τι έγινε ρε παιδιά, εκεί; Τα όπλα, είναι όπλα απ’ όπου κι αν προέρχονται … κι πόλεμος το ίδιο καταστροφικός είναι, όπου κι αν γίνεται … ίδιοι και οι συνάνθρωποί μας που σκοτώνονται παντού … ίδιες ψυχές είναι …
Γιατί, λοιπόν, Θεέ μου, γιατί; Σταματήστε, επιτέλους, τον πόλεμο …
