Του Σωτήρη Κων. Κάτσενου, Δημοσιογράφου
«Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας!».
Κάβαλος, η μικρή – μεγάλη μου πατρίδα! Η μεγάλη και παντοτινή μου αγάπη! Ναι, το χωριό μου, ο θρυλικός Κάβαλος, αγαπητοί μου αναγνώστες, είναι το πιο μακρύ ταξίδι μου, της μέρας και της νύχτας τ’ όνειρο μου, η αρχή, το σώμα μου, η γη μου!!! Ναι, το χωριό μου είναι η ανάσα μου κι ο αέρας!!! Και γράφω τούτες τις γραμμές, απευθυνόμενος στον Κάβαλο, το χωριό μου σε πρώτο πρόσωπο, ωσάν να είμαι εκεί, κοντά του! Δανείζομαι, εκλεκτοί μου αναγνώστες, τους στίχους απ’ το τραγούδι η «Μικρή Πατρίδα» γραμμένο σε στίχους Παρασκευά Καρασούλου και σύνθεση του Γιώργου Ανδρέου από το άλμπουμ «Μικρή Πατρίδα» που κυκλοφόρησε το 1996 κι ερμηνεύουν εκπληκτικά ο Χρήστος Θηβαίος με τον Γιώργο Νταλάρα, για να «ξεδιπλώσω» στο χαρτί την αγάπη πάθους που έχω για το χωριό μου, τον Κάβαλο!!!
Το μέρος που γεννήθηκα και μεγάλωσα θα είναι πάντα το πιο αγαπημένο μου, γιατί μέσα σ’ αυτό ζουν οι άνθρωποι που αγαπάω περισσότερο! Είναι το μέρος που πάντα θα μου θυμίζει περασμένες – άσχημες ή όμορφες – στιγμές! Στιγμές, που μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον έζησα από μικρό παιδί, μεγάλωσα κι έγινα ο άνθρωπος που είμαι σήμερα!
Μπορεί να έφυγα, είτε για δουλειά, είτε για σπουδές, είτε για άλλους λόγους, όμως πάντα θα γυρνάω πίσω στο χωριό μου, τον ξακουστό Κάβαλο! Θα γυρνάω, γιατί στον Κάβαλο ανήκω πραγματικά! Δεν έπαψα ποτέ να υποστηρίζω αυτή την άποψη, στάση ζωής, θάλεγα καλύτερα, γιατί με δένουν μαζί του, τα πάντα!!! Με δένουν οι γονείς μου, ο πατέρας μου και η μάνα μου, η αδερφή μου, οι παππούδες και οι γιαγιάδες μου, η οικογένειά μου, η γυναίκα μου, τα παιδιά μου, οι συγγενείς μου, οι συγχωριανοί μου! Με δένουν η γέννησή μου, το μεγάλωμά μου, οι πρώτες μου ανάσες, τα πρώτα βήματά μου, το σχολείο μου, οι συμμαθητές μου, οι φίλοι μου, οι μυρωδιές του, οι ομορφιές του τόπου μου, με δένει κάθε τι που έχει επάνω μου και μέσα μου το βαθύ αποτύπωμα του χωριού μου!
«Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν δέντρα
που τα ‘ντυσε με φύλλα η καρδιά
και τ’ άφησε ν’ ανθίζουν μες την πέτρα!».
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά, γιατί αγαπημένο μου χωριό, το μακρύ ταξίδι ήσουνα εσύ, οι ρίζες είναι εκεί κι έγιναν βαθιές και μπήκαν μέσα στην ποτισμένη με ιδρώτα και αίμα δοξασμένη γη σου, κι έγιναν δέντρα ψηλά κι αγέρωχα όπως εσύ! Κι έγιναν μηνύματα αγάπης και πάθους, κλεισμένα παντοτινά μέσα στην καρδιά μου, π’ ανθίζουν και γίνονται όμορφα και καρποφόρα!!! Πως, λοιπόν, να κάνω ταξίδια μακρινά, αφού εσύ, θρυλικέ μου Κάβαλε, με ταξίδεψες και με ταξιδεύεις σε δρόμους μακρινούς, θύμησης και νοσταλγίας, αμέτρητης αγάπης, ίσα εκεί που δεν φτάνει το μάτι του ουρανού!!!
Με δένουν πολλά, μαζί σου, θρυλικέ Κάβαλε! Πάντα, θα μετράω αντίστροφα το χρόνο για να γυρίσω πίσω σε σένα! Πάντα, όταν γυρνάω κοντά σου, σ’ αποχωρίζομαι με δάκρυα και ποτέ δε σε λησμονώ! Πάντα, σ’ αναζητάω και ξέρω καλά ότι κι εσύ μ’ αναζητάς το ίδιο! Όπως η Πηνελόπη, που περίμενε με τόση ανυπομονησία για χρόνια τον Οδυσσέα, έτσι και το πατρικό μου στο χωριό μου, μένει εκεί, για να με περιμένει!!!
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση
οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν νησιά
που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά, γιατί το πιο μακρύ ταξίδι μου ήσουνα εσύ χωριό μου! Ο, τι έχω ζήσει μαζί σου έχει μείνει για πάντα χαραγμένο μέσα μου! Στιγμές και καταστάσεις, εύκολες ή δύσκολες, βρίσκονται χαραγμένες για πάντα μέσα στη ψυχή μου και δεν τις αλλάζω με τίποτα στον κόσμο! Το πιο γλυκό κομμάτι της ζωής μου, είσαι εσύ Κάβαλε! Ό, τι αγαπάω βρίσκεται και ζει επάνω σου! Οι άνθρωποι, τα βουνά, τα γύρω χωριά, η γειτονιά, η πανέμορφη φύση με το καθαρό περιβάλλον και τον πιο φρέσκο αέρα! Τ’ αγναντέματά σου απ’ τις ψηλές κορφές σου, τ’ απίστευτα κι ανεπανάληπτα ηλιοβασιλέματά σου! Δεν γράφω για τις τοποθεσίες σου, γιατί όλες είναι ξεχωριστές και πανέμορφες και σίγουρα κάποια αν την ξεχάσω, θα σ’ αδικήσω!
Οι πλατείες, τα καφενεία και τα παραδοσιακά καντούνια σου, οι γειτονιές που κάποτε έσφυζαν από ζωή, που έτρεχα, γελούσα κι έπαιζα μπάλα με τους φίλους μου, τώρα έχουν ερημώσει!!! Όμως, εσύ δυνατέ Κάβαλε, είσαι εκεί και περιμένεις! Κι αντιστέκεσαι με σθένος στη φθορά του χρόνου! Εσύ και οι λίγοι ήρωες συγχωριανοί μου, είστε εκεί για να «φυλάτε Θερμοπύλες!».
Αγαπημένε μου Κάβαλε, είσαι μοναδικός για μένα και πάντα θα είσαι! Θ’ ανήκεις στο πιο γλυκό μέρος της καρδιάς μου κι όποιες χώρες και πόλεις αν έχω γυρίσει, όσο πολιτισμό γνωστό κι άγνωστο κι αν γνώρισα, όσες φωτογραφίες κι αν έχω τραβήξει, όσο κόσμο κι αν συνάντησα, πάντα εσένα θ’ αναπολώ και πάντα εσένα θ’ αγαπώ περισσότερο!. Όλη μου η ζωή κι οι θύμισες, είσαι εσύ ξεχωριστέ Κάβαλε!
Δεν έκανα, λοιπόν, αγαπητοί μου αναγνώστες, ταξίδια μακρινά, γιατί εσύ αγαπημένο μου χωριό, είσαι το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ, εσύ είσαι για μένα το όνειρο της μέρας, ναι εσύ όμορφο χωριό μου είσαι η μικρή – μεγάλη μου πατρίδα, εσύ είσαι το σώμα και η αρχή μου, εσύ δοξασμένε Κάβαλε είσαι η γη μου, εσύ είσαι η ανάσα μου κι ο αέρας!!!
Πηγή : «Τα Νέα της Λευκάδας»
