Η εξόρμηση της περασμένης Κυριακής με τον ΕΟΣ Πρέβεζας θα μας μείνει αξέχαστη! Κι αυτό γιατί όσοι δεν είχαμε εξερευνήσει την Ήπειρο τόσο ψηλά γνωρίσαμε έναν υπέροχο τόπο με δυο γραφικότατα πετρόχτιστα χωριά.
Ας πάρουμε όμως τη διαδρομή από την αρχή. Ξεκινήσαμε ξημερώματα από τη Λευκάδα και την Πρέβεζα και πήραμε τις ευθείες. Μετά αρχίσαμε τις ανηφόρες μέσα από συμπαθητικά χωριουδάκια της Άρτας. Κάναμε μια στάση για να αγναντέψουμε με λύπη το πεσμένο γεφύρι της Πλάκας. Στο παλαιότερο περασμά μας με τον Ορειβατικό της Πρέβεζας βγάζαμε περιχαρείς φωτογραφίες στο ψηλότερο σημείο του. Αυτή τη φορά αρκεστήκαμε στα υπέροχα αγριοτριαντάφυλλα της περιοχής.
Μετά από αμέτρητες ανηφοριές φτάσαμε στη εντυπωσιακή Ιερά Μονή Κηπίνας. Κτισμένη στο κοίλωμα ενός απόκρημνου βράχου που φιλοξενεί ένα μεγάλο σπήλαιο 240 μέτρων, απόρθητο φρούριο κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας χάρις στην μηχανοκίνητη ξύλινη γέφυρα-είσοδο. Αγιογραφίες του 17ου αιώνα κοσμούν το μικρό Ναό ενώ τα κελιά είναι περιποιημένα και διακοσμημένα με υφαντά και κεντήματα. Το κλειδί για να επισκεφθείτε τη Μονή θα το πάρετε από το παρακείμενο καφενείο! Έχει και σχετική πινακίδα σε περίπτωση που το ξεχάσετε!
Κάνα χιλιόμετρο παραπάνω επιτέλους κατεβήκαμε από το λεωφορείο και συνεχίσαμε με τα πόδια τις ανηφοριές. Αλλά εδώ το τοπίο αλλάζει.
Πετρόχτιστα σκαλάκια δίνουν τη θέση τους σε χωμάτινα δρομάκια πνιγμένα στα βότανα και τα λουλούδια.
Με ένα ήλιο που έκαιγε όπως το αλάτι τις πληγές, κάνα δυο πλατάνια, μια βρύση και μερικά δεντράκια έμοιαζαν με πραγματική όαση στην έρημο! Η θέα στις κορυφές της Ηπείρου με το λιγοστό χιόνι, τα έλατα και τα σύννεφα να “χορεύουν” στο μπλέ του ουρανού κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή!
Και μέσα από τα αγριολούλουδα ξεπρόβαλε το χωριό “Καλαρρύτες”. Πόση ομορφιά!
Ένας διατηρητέος πετρόχτιστος γραφικός οικισμός που γνώρισε την ακμή του τον 17ο αιώνα έως και τις αρχές του 18ου αιώνα, με περισσότερους από 5000 κατοίκους, με κύριες ασχολίες την αργυροχρυσοχοΐα και το εμπόριο. Οι ιδρυτές των παγκοσμίου εμβέλειας ιταλικών οίκων BULGARI και Nessi κατάγονται από αυτό το χωριό. Το 1821 η καταστροφή του χωριού είναι ολοκληρωτική ενώ και την περίοδο της γερμανικής κατοχής θα βομβαρδιστούν και θα πυρποληθούν πολλά κτήρια. Μετά το 1950 τα κύματα μετανάστευσης ερημώνουν το χωριό. Σήμερα οι κάτοικοι του χωριού μετρώνται στα δάχτυλα των χεριών. Ωστόσο η ομορφιά αποζημιώνει ακόμη και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη.
Σταθήκαμε να ξαποστάσουμε και να δροσιστούμε στο καφεπαντοπωλείο “Η Άκανθος” του κ. Ναπολέοντα, βγαλμένο από άλλες εποχές μιας και είναι ένα από τα δέκα παλαιότερα όλης της Ελλάδας. Κι ύστερα κάναμε μια μικρή βόλτα στο χωριό “ρουφώντας” όση ομορφιά μπορούσαμε.
Αφού ανασυντάξαμε τις δυνάμεις μας πήραμε το μονοπάτι για το επίσης όμορφο Συρράκο με τους ήχους του Χρούσια ποταμού, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στην ομορφιά που μας περίμενε.
Κατεβήκαμε το μονοπάτι μέχρι την κοίτη του ποταμού με θέα τον παλιό νερόμυλο, δροσιστήκαμε, βγάλαμε τις καθιερωμένες φωτογραφίες μας και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Και σε κάποιο σημείο το νερό που έπεφτε από το βράχο έφτανε μέχρι εμάς, δροσοσταλίδες που μας έραναν με τη μοναδική ηπειρώτικη αύρα. Να θες να μείνεις εκεί να δροσίζεσαι για πάντα!
Για να μην πολυλογώ (τώρα το θυμήθηκα ε;) φτάσαμε υπό βροχή στο υπέροχο Συρράκο, υπέροχο παραδοσιακό δείγμα αρχιτεκτονικής και αυτό το χωριό. Ξεκουραστήκαμε αρκετά, φάγαμε νόστιμα ελληνικά πιάτα και ζεστό γαλακτομπούρεκο και με ξεναγό το νεαρό Συρρακιώτη, Χρήστο, κάναμε μια από τις ωραιότερες περιηγήσεις της χρονιάς.
Το Συρράκο δεσπόζει σε υψόμετρο 1.150 μέτρων στο όρος Λάκμος. Στέκεται πάνω από την χαράδρα του ποταμού Χρούσια, παραπόταμου του Καλαρρύτικου και απέναντί του αντικρίζει τα Τζουμέρκα. Όπου και να σταθείτε θα σας ηρεμεί ο ήχος των ποταμών και των παραποτάμων. Το χωριό κάηκε ολοσχερώς το 1821 και ξαναχτίστηκε μεταξύ 1825-1828 αποκτώντας και πάλι οικονομική δύναμη. Από 3000 κατοίκους στην ακμή του έφτασε να έχει μόνο κάτοικο τον κτηνοτρόφο της περιοχής. Ωστόσο αρκετοί νέοι άνθρωποι διατηρούν ξενώνες και ταβέρνες και τα Σαββατοκύριακα αποκτά ζωή, με αποκορύφωμα το μήνα Αύγουστο που οι ντόπιοι επιστρέφουν. Η είσοδος του χωριού είναι ένα πετρόχτιστο μονοπάτι που απομονώνει τα αυτοκίνητα από τον κύριο οικισμό.
Σας συστήνω ανεπιφύλακτα να επισκεφθείτε αυτά τα υπέροχα χωριά αφού είναι ένα από τα ταξίδια που αξίζει να κάνουν στη ζωή τους οι λάτρεις των εξορμήσεων. Ωστόσο λόγω της απαιτητικής διαδρομής θα σας πρότεινα να πάτε για τουλάχιστον δυο ημέρες ώστε να προλάβετε να ξεκουραστείτε πριν ξαναπιάσετε το τιμόνι.
Τώρα δείτε τις φωτογραφίες και ταξιδέψτε!
Ειρήνη Βονιτσάνου
