Ένα νέο εύρημα μπορεί να δώσει απαντήσεις σε πολλά αναπάντητα ιστορικά ερωτηματικά.
Βρίσκεται στο Καστέλι Γερακαρίων
Συνδέεται άμεσα με τον κρυμμένο αρχαιολογικό θησαυρό στην υποθαλάσσια περιοχή του Αλυκανά
Στην αρχαιότητα ήταν το μοναδικό φυσικό και απάνεμο λιμάνι στο νησί μας
Ο Αίνος αποτελούσε την ασφαλέστερη πυξίδα τους
Η Ζάκυνθος ευρισκόμενη στο κέντρο της Μεσογείου αποτελούσε την αφετηρία των εξορμήσεων τόσο του Οδυσσέα, όσο και των υπόλοιπων ναυτικών της εποχής
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Σπύρος Καμπιώτης – Ντιάνα Χαϊκάλη
Το γύρο της Ελλάδας και του κόσμου έκανε η είδηση για το βυθισμένο αρχαίο οικισμό στον κόλπο του Αλυκανά, με επακόλουθο να βρεθεί το νησί μας στο επίκεντρο του παγκόσμιου επιστημονικού ενδιαφέροντος, ως σημαντικός αρχαιολογικός χώρος.
Όλες οι μεγάλης κυκλοφορίας αθηναϊκές εφημερίδες και τα site στο διαδίκτυο είχαν ως κύριο θέμα τις ενάλιες αρχαιότητες, οι οποίες, σύμφωνα με τις πρώτες επιστημονικές εκτιμήσεις, πρόκειται για σημαντική ανακάλυψη, η οποία να συνδέεται, κατά πάσα πιθανότητα με το ομηρικό βασίλειο του Οδυσσέα.
Όπως προκύπτει από την αυτοψία που πραγματοποίησε ομάδα της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων στον κόλπο του Αλυκανά, αποτελούμενο από την αρχαιολόγο Μάγδα Αθανασούλα και τους δύτες Μανόλη Τζεφρόνης και Γρηγόρη Οικονομόπουλο, εντοπίστηκαν ίχνη αρχαίας πόλης και μεγάλο δημόσιο κτήριο.
Αμέσως μετά την σπουδαία αυτή ανακάλυψη, επανήλθαν στην επικαιρότητα και όλα τα σενάρια για το πού βρισκόταν η Ιθάκη, δηλαδή η έδρα του βασιλείου του Οδυσσέα, για την οποία ερίζουν, εδώ και πολλά χρόνια, η Κεφαλονιά, η Λευκάδα, η Ιθάκη, ακόμα και η Ακαρνανία, δηλαδή όλες οι περιοχές που βρισκόταν στην επικράτεια του πολυμήχανου Οδυσσέα.
Ωστόσο, εκτός από την Ιθάκη, εγείρεται και ένα άλλο θέμα: το πού ακριβώς ήταν το αρχαίο Δουλίχιο, κράτος με βασιλιά το Μέγη, αντάξιο του Άρη, όπως αναφέρει ο Όμηρος.
Μήπως τα βυθισμένα ερείπια στο βυθό της Ζακύνθου είναι η Ιθάκη, το Δουλίχιο ή ακόμα η αρχαία πόλη Αρκαδία, στα Γερακαρία, για την οποία αναφέρει ο ιστοριοδίφης και λόγιος Αντώνιος Σ. Μπισκίνης:
“Ο γήλοφος ούτος καλείται Παληοχώρι, η κορυφή αυτού καλείται Κάστρον, τα κατωτέρω αυτής μέρης προς Βορρά καλούνται Ριζόκαστρον και Καστέλι. Καθ’ όλην σχεδόν την επιφάνειαν και παρά τους πρόποδας αυτού εις θέσιν «Μεγάλη Ελιά», (ένθα υπάρχει κατά την παράδοσιν μέγας θησαυρός!) ανευρέθησαν κατά καιρούς κτίρια διάφορα, οίον θεμέλια οικιών, τειχών, λουτήρων, αρχαίοι αμφορείς, τάφοι και εντός αυτών ξίφη και δακρυδόχα αγγεία, νομίσματα κτλ.
Μόνον επιγραφή μέχρι τούδε ουδεμία ευρέθη ενταύθα, η δε εγχώριος παράδοσις διασώζει ότι ενταύθα υπήρχε μεγάλη πόλις. Παρά τους Βορειοαναρολικούς πρόποδας του λόφου τούτου πλησίον του ναού της Θεοτόκου Βαρκωτίσσης και παρά την άμαξιτήν οδόν Αλυκών υπάρχαι αρχαία πηγή διαυγεστάτου ποσίμου ύδατος καλουμένη νυν του Μπούρνου, εις μικράν δ’ απόστασιν ταύτης εις Τεταρτίαν υπάρχει η πηγή των θειούχων υδάτων του Καρρέρη καλουμένων.
Κάτωθεν της πηγής Μπούρνου εκτείνεται η κοιλάς Βαρκά προς βόρεια της οποίας υψούται λοφοσειρά απολήγουσα προς την θάλασσαν καλουμένη Καστέλια.
Eις Μυγδάλην υπήρχεν, ως εικάζομεν, ναός ειδωλολατρικός […]. Η παράδοσις διέσωσεν ότι εις Παληοχώρι υπήρχε τον παλαιόν καιρόν το Κάστρον, όπερ και το όνομα διαμένει μέχρι του νυν, και ότι οι Τούρκοι εχάλασαν αυτό. Το τοιούτον επαληθεύεται και υπό του χρονικού του Θεοδώση Γεωργιλά.
Επειδή λοιπόν ούτε πλησίον της πόλεως Ζακύνθου, ούτε εις άλλο μέρος παράλιον της νήσου υπάρχουσι δείγματα τοσαύτα και τοιαύτα όσα εις το Παληοχώρι Γερακαρίων προς επιβεβαίωσιν της υπάρξεως «οχυρού χωρίου παρά θάλατταν», επειδή «έναντι του Κατασταρίου και πλησίον των Αλυκών οι Τούρκοι τω 1571 εχάλασαν ένα κτίριον παλαιόν αξιέπαινον εκ θεμελίων» αποδεικνύεται σαφέστατα ότι ενταύθα υπήρχε το οχύρωμα «Arcadia Castellum», και το τοιούτον επιβεβαιούσιν όχι μόνο τα ευρήματα και η παράδοσις, αλλά και τα διασωζόμενα ονόματα Κάστρον, Ριζόκαστρον, Καστέλι, Παληοχώρι και περαιτέρω τα Καστέλια. […]
Το Παληοχώρι λοιπόν των Γερακαρίων υπήρξε το κατά το Διόδωρον «οχυρόν χωρίον Αρκαδία» και πρωτεύουσα του Δήμου Νήλλου, τούτο εσώζετο όχι μόνο μέχρι της εποχής των Ρωμαίων, αλλά και μέχρι της πρώτης εκατονταετηρίδος των Ενετών, ότε κατεστράφη εντελώς υπό των Τούρκων (τω 1571) κατά το χρονικόν Γεωργιλά και σήμερον ουδέν ίχνος υπάρχει εξ αυτού”.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην Ημέρα τση Ζακυθος.
